Ulica Mennica w Bydgoszczy

---

Położenie

Ulica Mennica zlokalizowana jest we wschodniej części Starego Miasta. Ta malownicza ulica znajduje się pomiędzy historycznym miastem lokacyjnym a dawnym Przedmieściem Poznańskim. Jej oś rozciąga się w kierunku wschód-zachód, prowadząc od zespołu spichrzów wyspy Młyńskiej aż do momentu, gdy skrzyżowuje się z deptakiem, który prowadzi do kładki Krzysztofa Klenczona. Na tym odcinku ulica ma długość około 380 m.

Historia

Ulica Mennica w Bydgoszczy ma swoją historię, sięgającą końca XIV wieku. W tym czasie rozpoczęto zagospodarowywanie wschodniej części wyspy Młyńskiej. Przez następne stulecia stała się ona istotnym odcinkiem trasy prowadzącej z bydgoskiego Starego Miasta do młynów królewskich, połączonego z tym szlakiem poprzez Most Farny. Już w 1594 roku powstały tu zabudowania pierwszej mennicy prywatnej, która w roku 1613 została przekształcona na Mennicę Królewską.

Osobliwy plan Bydgoszczy, sporządzony przez Erika Dahlberga w 1657 roku, wskazuje, iż istniał już wtedy drugi most nad Młynówką, który połączał ul. Mennica z ul. Ku Młynom. Z informacji z planu Gretha, pochodzącego z 1774 roku, wynika, że most ten przestał istnieć, a ul. Mennica stała się jedynym połączeniem w kierunku miasta, ponownie korzystając z Mostu Farny.

Podczas okresu pruskiego, ulica zyskała dodatkowe zabudowania. W roku 1774 wzniesiono największy młyn wodny Herkules, a w 1789 roku zakończono budowę Białego Spichlerza. W tym okresie powstały także budynki administracyjne oraz Dom Młynarza. Ulica Mennica zyskała nowe połączenie z ul. Ku Młynom w 1791 roku, dzięki nowemu mostowi Młyńskiemu.

Między 1815 a 1825 rokiem ulica została wydłużona na zachód po nowousypanej grobli, aż do ul. Focha. Z czasem ten odcinek przyjął nazwę ul. Tamka. Następnie, w 1842 roku, wszystkie budynki przeszły pod kontrolę administracji pruskiej, co zapoczątkowało proces ich przebudowy. W latach 1848–1849 rozebrano stare młyny, a w ich miejscu powstał duży kompleks znany jako młyny Rothera. W 1859 roku zbudowano Czerwony Spichlerz, a w 1899 roku wzniesiono willę, która miała służyć jako mieszkanie dla członków zarządu młynów przy ul. Mennica 7.

Po II wojnie światowej na ulicy ustanowiono przystań dla WKS „Zawisza”, zaś w latach 60. XX wieku kanał Międzywodzie został zasypany, co spowodowało likwidację bezimiennego mostu w jej ciągu.

Nazwy

• 1880–1920 – Mühlendamm,
• 1920–1939 – Mennica,
• 1939–1945 – Mühlendamm,
• od 1945 – Mennica.

Nazwa ulicy odnosi się do Mennicy Bydgoskiej, działającej w latach 1594–1688.

Zabudowa

Na ulicy Mennica w Bydgoszczy znajduje się wiele interesujących obiektów, które mają swoją unikalną historię i architekturę. Poniższa tabela przedstawia szczegóły dotyczące wybranych budynków w tej lokalizacji.

Nr	Obiekt	Adres	Lata budowy	Uwagi	Zdjęcie
1.	Biały Spichlerz	Mennica 1/2	1789–1799	Wzniesiony na fundamentach XV-wiecznego spichlerza nad Brdą, przeznaczony do magazynowania zboża. Posiada gotyckie piwnice z około 1480 roku. Od 1979 roku w użytkowaniu Muzeum Okręgowego im. L. Wyczółkowskiego, a od 1997 roku jest własnością muzeum. Od 1992 roku znajduje się tu dział historii, obecnie Muzeum Archeologii.	_
2.	Stara kaszarnia i turbinownia	Mennica 1/3	1898, 1923	Kaszarnia zbudowana na fundamentach pierwszego królewskiego młyna z końca XIV wieku. Turbinownia stworzona dla elektrowni wodnej wykorzystującej spadek rzeki Młynówki.	_
3.	Karczma Młyńska	Mennica 1	1835	Budowla magazynowa (spichlerz), później przekształcona na wozownię. Obecnie znajduje się tu restauracja z werandą nad Młynówką.	_
4.	Europejskie Centrum Pieniądza	Mennica 4	XVII wiek, 1786, 2008	Budynek wybudowany w XVII wieku, przebudowany w 1786 roku oraz na przełomie XIX i XX wieku na mieszkania dla urzędników młyna. Od 2008 roku w użytkowaniu Muzeum Okręgowego im. L. Wyczółkowskiego, jako Europejskie Muzeum Pieniądza.	_
5.	Centrum Pracy i Przedsiębiorczości	Mennica 6	1775–1800	Dom stworzony dla administracji młynów, przebudowany na przełomie XIX i XX wieku. Od 18 lutego 2008 roku w użytkowaniu bydgoskiego Centrum Pracy i Przedsiębiorczości.	_
6.	Dom Wyczółkowskiego	Mennica 7	1899	Wzniesiony jako budynek mieszkalny dla urzędników młyna. Od 1975 roku użytkowany przez Muzeum Okręgowe im. L. Wyczółkowskiego (Dział Numizmatyki, Dział Grafiki, Dział Inwentaryzacji, Pracownia Konserwacji, Pracownia Fotograficzna i Plastyczna). W 1994 roku przekazany muzeum na własność. Od 2009 roku przekształcony w Muzeum Leona Wyczółkowskiego z stylizowanymi wnętrzami z epoki.	_
7.	Czerwony Spichlerz	Mennica 8	1861	Wybudowany na miejscu, gdzie od XV wieku znajdował się młyn starościński, następnie wark mennicy i kolejne XVIII-wieczne młyny. W obecnej formie wzniesiony jako Młyn Camphausena. Od 1979 roku użytkowany przez Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, organizując sezonowe wystawy sztuki współczesnej; w 1997 roku stał się własnością muzeum. Od 2008 roku mieści Galerię Sztuki Nowoczesnej.	_
8.	Dom Młynarza	Mennica 8	1774	Dom zbudowany jako mieszkanie dla pracowników młyna. Od 1979 roku użytkowany przez Muzeum Okręgowe im. L. Wyczółkowskiego (Dział Etnografii i Dział Oświatowy, a od 1992 roku Dział Archeologii). W 1997 roku przekazany na własność muzeum. Od 2008 roku mieści Centrum Informacji Muzealnej (budynek ten został rozebrany i odtworzony w pierwotnej formie).	_
9.	Młyny Rothera	Mennica 10	1849–1851	Państwowy młyn parowy i spichlerz mączny, od 1921 roku w gestii skarbu państwa, w latach 1928-1995 obiekt produkcyjny Państwowego Przedsiębiorstwa Zbożowo-Młynarskiego.	_

---

Oceń: Ulica Mennica w Bydgoszczy

---