Ulica Ku Młynom w Bydgoszczy

---

Położenie

Ulica Ku Młynom usytuowana jest w zachodniej części Starego Miasta, co czyni ją ważnym punktem na trasie łączącej Stary Rynek z Wyspą Młyńską. Jej orientacja przebiega w kierunku wschód-zachód, rozciągając się od ul. Jezuickiej do ul. Mennica. Cała ulica ma długość około 80 metrów.

Historia

Ulica Ku Młynom ma bogatą historię, sięgającą czasów staropolskich związanych z bydgoskim miastem lokacyjnym. Przebiegała na zachód od ówczesnego Bydgoszczy, tworząc połączenie z malowniczą Wyspą Młyńską. Z 1657 roku pochodzi plan miasta wykonany przez Erika Dahlberga, na którym dostrzec można most nad Młynówką, a sama ulica prowadziła ku mennicy, mieszczącej się na Wyspie Menniczej.

W planie Gretha z 1774 roku zaznaczone jest, że most już nie istniał, z wyjątkiem starszego mostu farnym z XIV wieku, który stanowił główną drogę do Wyspy Młyńskiej. Ulica zaczynała się przy ul. Jezuickiej i przebiegała wśród istniejącej zabudowy, kierując się ku ul. Przyrzecze oraz Brdy Młynówki.

W 1791 roku zbudowano most Młyński, co znacznie ułatwiło dojazd do młynów królewskich, zlokalizowanych na Wyspie Młyńskiej. Dzięki temu ulica nabrała współczesnego kształtu i długości.

W XVIII wieku, na południowej stronie mostu Młyńskiego, działka Przyrzecze 10, 12, 14 należała do szlacheckiej rodziny Ossowskich, zasłużonej w piwowarstwie. Sebastian Ossowski w 1637 roku ufundował kaplicę (św. Sebastiana) w farze, a jego żona, Katarzyna, była małżonką burmistrza Wojciecha Łochowskiego. W 1770 roku Jan Ossowski był sygnatariuszem dokumentu bractwa piwowarów. Wkrótce nieruchomość przeszła w ręce Niemców, którzy odbudowali istniejący browar i gorzelnię. Kolejnymi właścicielami terenów byli m.in. George Henschke oraz radca komercyjny Friedrich August Leopold Loeve, a po nich Wilhelm Ferdinand Miller i restauratorzy Carl Wagner oraz Bartłomiej Czerwiński. Restauracja na tym terenie była niezwykle popularna w Bydgoszczy do lat powojennych.

Północna strona mostu Młyńskiego, Przyrzecze 8, w 1785 roku obejmowała dom mieszkalny oraz spichrz. Przechodziła przez nią długa lista właścicieli, w tym dyrektor kamery von Beyer oraz handlarz nieruchomościami Hermann Heinrich Brinkmann. W połowie XIX wieku na działce powstała zadaszona łaźnia na palach, a w 1869 roku rozpoczęto działalność fabryki octu. Ostatnim właścicielem w XIX wieku był kupiec Paul Knitter.

W 1964 roku powstał nowy, żelbetonowy most Młyński, a w okresie powojennym budynki przy ulicy stopniowo popadły w ruinę. Mimo, że były popularnym obiektem na pocztówkach oraz w malarstwie, w 1990 roku zostały zrównane z ziemią w ramach „uporządkowania dawnej zabudowy Starego Miasta”. Obecnie w planach rewitalizacji Wyspy Młyńskiej oraz Bydgoszczy przewiduje się remont nawierzchni ulicy oraz stylizację mostu.

Nazwy

• 1800–1816 – Bärenstraβe,
• 1840–1861 – Mühlenstraβe,
• 1886–1920 – Mühlengasse,
• 1920–1939 – Ku Młynom,
• 1939–1945 – Mühlengasse,
• od 1945 – Ku Młynom.

Nazwa ulicy jest nawiązaniem do młynów królewskich, które znajdowały się na Wyspie Młyńskiej.

---

Oceń: Ulica Ku Młynom w Bydgoszczy

---