Opera Nova

Teatry

Opera Nova to teatr operowy oraz muzyczny, który znajduje się w Bydgoszczy. Działa od 1956 roku, kiedy to został założony, a w 1960 roku przeszedł w ręce państwowe. Jest to jedna z dziesięciu profesjonalnych scen operowych w Polsce, a także jedyny teatr operowy w województwie kujawsko-pomorskim.

Budowla Opery Nova usytuowana jest w jednym z trzech architektonicznych kręgów Centrum Kongresowego, co czyni ją nie tylko miejscem występów artystycznych, ale także atrakcyjnym punktem na mapie Bydgoszczy.

Lokalizacja

Siedziba Opery Nova usytuowana jest w malowniczym zakolu Brdy, na styku Starego Miasta oraz Śródmieścia Bydgoszczy. Tuż przed budynkiem Opery wznosi się kładka prowadząca na Wyspę Młyńską, która łączy obie przestrzenie. W bliskim sąsiedztwie znajdują się również bulwary nad Brdą, będące popularnym miejscem spacerów i relaksu.

Na tarasie otaczającym gmach Opery rozpościera się urokliwy widok na wiele bydgoskich atrakcji, w tym bydgoską katedrę, majestatyczne spichrze, a także historyczne młyny Rothera. W oddali można dostrzec spokojne wody Międzywodia oraz malowniczą Wyspę Młyńską, co czyni to miejsce wyjątkowym w skali całego miasta.

Charakterystyka

Opera Nova stanowi ważny element polskiego krajobrazu kulturalnego, będąc instytucją wspieraną przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Samorząd Województwa Kujawsko-Pomorskiego. W ramach swojej działalności artystycznej, opera zajmuje się organizowaniem różnorodnych widowisk, które obejmują opery, operetki, a także balet i musical.

Ważnym aspektem działania Opery Nova są także przedsięwzięcia edukacyjne, takie jak Studio Baletowe, które ma na celu wprowadzenie dzieci i młodzieży w fascynujący świat opery i baletu. Instytucja ta oddziałuje nie tylko na mieszkańców regionu kujawsko-pomorskiego, ale także dociera do publiczności z województw ościennych, w tym pomorskiego i wielkopolskiego.

W aktualnym repertuarze Opery Nova w 2018 roku znalazło się aż 20 tytułów oper klasycznych, a także różnorodne operetki, musical oraz balet, co czyni tę instytucję miejscem bogatym w artystyczne doświadczenia. Co roku, od 1994 roku, Opera Nova ma zaszczyt organizować Bydgoskie Festiwale Operowe, które tradycyjnie inauguruje premierowym przedstawieniem.

Dyrektorem Opery Nova od 1992 roku oraz jednocześnie dyrygentem operowej orkiestry jest Maciej Figas.

Statystyki

W 2010 roku Opera Nova zorganizowała 109 przedstawień, które przyciągnęły uwagę aż 71 tysięcy widzów. Natomiast w 2014 roku liczba uczestników koncertów wyniosła 82 662, co świadczy o dużym zainteresowaniu publiczności.

Historia

Początki

Od 1623 roku w Bydgoszczy miały miejsce pierwsze inscenizacje teatralno-muzyczne, organizowane przez uczniów Kolegium Jezuickiego. W XIX wieku odbywały się tutaj prezentacje oper i operetek w niemieckim Teatrze Miejskim. W okresie od 1896 do 1920 roku na dużej, nowej scenie teatralnej występowały zespoły operowe z Gdańska, Poznania oraz Rostoku. W latach 1920–1939 funkcjonowała instytucja kultury prowadzona przez mniejszość niemiecką, znana jako Deutsche Bühne, która była profesjonalnym teatrem dysponującym własnym zespołem operowym oraz orkiestrą. Spektakle tego teatru cieszyły się dużą popularnością również wśród Polaków. Można było zobaczyć tu opery, operetki, komedie muzyczne i wodewile, a nawet gościły doskonałe zespoły operowe z Niemiec (z Berlin, Hamburga czy Królewca). W dniu 3 maja 1930 roku z okazji czterech wieków od narodzin Jana Kochanowskiego, odbyła się prapremiera „Odprawy posłów greckich”, co stanowiło wyraz hołdu dla polskiej społeczności. Niestety po 1933 roku, repertuar tego teatru uległ przekształceniu pod wpływem nazistowskiej propagandy.

W Bydgoszczy po raz pierwszy wystawiono polskie opery w 1919 roku, a znane dzieło „Halka” Stanisława Moniuszki zaprezentowano 3 października 1921 roku. Rozpoczęto wówczas starania o stworzenie zawodowego chóru i orkiestry na miejscu. W latach 1921–1923 Teatr Miejski organizował letnie sezony operowe, w których miały występy zespoły Opery Poznańskiej i Warszawskiej. Odbywały się również recitale uznanych artystów polskich operowych oraz wystawiano operetki. W latach 1923–1926 w Bydgoszczy gościli znakomici wykonawcy, w tym Stanisław Gruszczyński, Ignacy Dygas oraz Wiktoria Kawecka. Wydarzeniem, które na długo zapadło w pamięć bydgoskiej społeczności, był recital Adama Didura, pierwszego basa nowojorskiej Metropolitan Opera, który odbył się w 1926 roku. W tamtym okresie gościem bydgoskiego Teatru Miejskiego była także sławna Ada Sari, która wielokrotnie występowała z fortepianowym akompaniamentem.

Kolejny rozdział w historii operowej Bydgoszczy rozpoczął się działalnością Pomorskiej Opery Zjednoczonych Teatrów, która funkcjonowała w sezonach 1925–1927 także w Toruniu. Dyrektor Karol Benda, znany współpracownik Teatru Miejskiego w Toruniu, stanął na czele tego przedsięwzięcia. W skład zespołu wchodziła 36-osobowa orkiestra oraz 22-osobowy chór, a także balet i zewnętrzni artyści z prestiżowych oper w Warszawie, Poznaniu czy Lwowie. W czasie premier operetkowych występowali również znani polscy artyści, tacy jak Matylda Polińska-Lewicka, Jan Kiepura, czy Lucyna Messal. W ciągu działalności Opery Pomorskiej, w toruńskim Teatrze Miejskim zrealizowano 26 premier, a w bydgoskiej scenie 15, w tym m.in.: Halka, Rigoletto oraz Tosca.

Jednakże problem z finansowaniem ze strony rządu oraz brak chętnego wsparcia Bydgoszczy doprowadził do zakończenia działalności tego zespołu; Karol Benda opuścił swoje stanowisko dyrektora 1 marca 1926 roku. Nowym kierownikiem Zrzeszenia Artystów „Teatrów Miejskich Toruń-Grudziądz” został Jerzy Bojanowski. Po dwóch sezonach, brak subwencji na utrzymanie opery przyczynił się do jej likwidacji.

W Bydgoszczy, w latach dyrekcji Władysława Stomy (1927–1938), repertuar oper i operetek znacząco wzrósł. Rodziny artystyczne tego teatru wystawiły 114 premier, co czyniło działalność muzyczną najbardziej dochodowym sektorem jego działania. W repertuarze w większości znalazły się nowości z Berlina i Wiednia, tłumaczone na potrzeby bydgoskiej publiczności. Stoma ożywił zespół o odpowiednich zawodowych artystów i wykorzystał orkiestrę wojskową 61 Pułku Piechoty. W 1930 roku zobaczyć można było opery Halka oraz La Traviata, a w 1931 – Opowieści Hoffmanna i Madame Butterfly. Do 1938 roku bydgoska scena gościła co roku Operę Warszawską. W sezonie 1938/1939, pod kierownictwem Aleksandra Rodziewicza, zreorganizowano chór i balet oraz zaangażowano nowych solistów, co dało dużą możliwość realizacji wielu przedstawień i premier, w tym ostatnia to Cnotliwa Zuzanna, wystawiona 4 kwietnia 1939 roku. Mimo że teatr często prezentował opery i operetki, nie powstała stała scena operowa aż do późniejszych lat.

Studio Operowe

Dynamiczne działania w kierunku stworzenia zawodowego teatru operowego w Bydgoszczy miały miejsce w grudniu 1955 roku, kiedy to z inicjatywy Towarzystwa Muzycznego powstało Studio Operowe. Felicja Krysiewicz, śpiewaczka i pianistka, odegrała fundamentalną rolę w jego powstaniu.

W styczniu 1956 roku nadano placówce ramy organizacyjne, rozpoczęto kompletowanie zespołu, oraz ustalono współpracę z Filharmonią Pomorską i chórem „Arion”. Zespół orkiestry prowadził Zdzisław Wendyński, chór współkoordynowali Antoni Rybka, a balet Rajmund Sobiesiak. Inicjatywa spotkała się z szerokim poparciem lokalnych władz. W maju 1956 roku powstał Komitet Obywatelski Utworzenia Teatru Muzycznego, w którego skład wszedł przewodniczący MRN Kazimierz Maludziński.

Inauguracyjne spektakle Studia Operowego miały miejsce 21 września 1956 roku, when performed opery Moniuszki Flis i Verbum nobile oraz balet Wesele w Ojcowie Karola Kurpińskiego. Cały zespół, liczący 150 osób, przygotowywał premierę charytatywnie, w tym 20 solistów, 30-osobowy balet oraz 60-osobowy chór.

Studio koncentrowało się głównie na operach komicznych i klasycznych operetkach, które były grane na scenie Teatru Ziemi Pomorskiej, a próby odbywały się w różnych lokalach. W ciągu swoich czterech lat działalności zrealizowano 10 premier, organizując 400 przedstawień, z czego 34 poza Bydgoszczą, które przyciągnęły 22 tys. widzów. Od 1 stycznia 1958 roku dzięki subwencji MRN, zatrudniono solistów na pełny etat, a chór i balet po pół etatu. Pierwszy balet Dziadek do orzechów Czajkowskiego oraz operetka Orfeusz w piekle Offenbacha były wystawione w 1958 roku.

3 marca 1959 roku Studio Operowe przekształcono w Teatr Muzyczny Opery i Operetki, który z założeniem miał zaspokajać kulturalne potrzeby mieszkańców Pomorza. Już rok później, 1 marca 1960 roku, placówka została upaństwowiona. W 1963 roku stworzono własną orkiestrę, wcześniej współpracując z Filharmonią Pomorską. W 1958 roku powstała także Bydgoska Komedia Muzyczna, która wystawiała głównie operetki i spektakle muzyczne, a kierownikiem był Józef Szurka. Zespół składał się z pracowników Studia Operowego oraz licznych ambitnych artystów. Do końca lat 80. zrealizowano około 1500 przedstawień w niewielkich miejscowościach oraz w całym kraju.

Państwowa Opera i Operetka w Bydgoszczy

Po upaństwowieniu, bydgoski teatr muzyczny zmienił nazwę kilkukrotnie. W 1964 roku przyjęto nazwę Opera i Operetka, a w 1980 roku Państwowa Opera. W 1990 roku uzyskał miano Opera Nova, a od 1 stycznia 1996 roku funkcjonuje jako Opera Nova – Państwowa Opera w Bydgoszczy. Aż do połowy lat 90. teatr nie dysponował własną sceną, pomieszczenia były dostosowane do potrzeb w Pomorskim Domu Sztuki, a spektakle odbywały się w Teatrze Polskim, co przyniosło licznemu gronu artystów pierwsze doświadczenia i otworzyło im drogę do kariery na Narodowych Scenach w Warszawie, Łodzi, Poznaniu oraz innych tez. W tych trudnych warunkach na scenie prezentowali się znakomici soliści, tacy jak Barbara Zagórzanka, Lidia Skowron czy Bożena Kinasz-Mikołajczak. Obok nich występowali wielkie gwiazdy operowe, w tym Delfina Ambroziak w 1968 roku, Maria Fołtyn w 1960 roku, Antonina Kawecka w 1962 roku, Bogna Sokorska w 1960 roku oraz Krystyna Szczepańska w 1964 roku. Artyści bydgoscy brali także udział w dziełach współczesnych, które miały miejsca w bydgoskiej scenie, jak musical Hel Jerzego Lawiny-Świętochowskiego i opery Przemysław II Henryka Swolkienia.

W kolejnych latach poziom artystyczny się podnosił, co pozwoliło na realizację monumentalnych dzieł operowych, operetkowych i baletowych. Już w latach 60. XX wieku Opera i Operetka objęła swoim zasięgiem nie tylko województwo bydgoskie, ale również inne miejscowości, jak Piła czy Żary. Do 1971 roku Opera i Operetka wykonała 2200 przedstawień, przyciągając 1,2 miliona widzów, z gościem solistów z krajów socjalistycznych.

W 1960 roku zaowocował pomysł budowy nowej, reprezentacyjnej siedziby, wspierany przez ówczesnego dyrektora Filharmonii Pomorskiej, Andrzeja Szwalbe. Szereg przedstawień miało miejsce w kilku mniejszych salach rozrzuconych po mieście, takich jak Teatr Polski oraz Teatr Kameralny. W 1973 roku ruszyła budowa nowej siedziby Opery Bydgoskiej, jednak postęp prac był nieustannie opóźniany z powodu problemów finansowych. W latach 80. prace zostały wstrzymane do dalszego ustalenia. Próbą wykorzystania nieukończonego gmachu była organizacja Bydgoskiego Festiwalu Operowego, jedynej takiej imprezy w Polsce, odbywającej się corocznie od 1994 roku, w której uczestniczyły liczne znane zespoły operowe, w tym Teatr Wielki z Poznania, Warszawę, Warszawską Operę Kameralną. Festiwal w pewnym sensie dał podstawy do przyszłości Opery Nova, ponieważ pokazał potencjał artystyczny i możliwości techniczne nowego gmachu.

Oficjalne zakończenie budowy Opery Nova zostało połączone z uroczystościami 50-lecia Opery w Bydgoszczy, które miały miejsce 21 października 2006 roku.

Wystawiane dzieła

Do roku 2000 w bydgoskiej operze były realizowane różnorodne dzieła sztuki operowej, operetkowej, baletowej oraz musicalowej. Do repertuaru należały takie tytuły jak Carmen, Faust oraz Opowieści Hoffmanna. Przez lata wystawiano różne dzieła, m.in.: Cyganerię, Tosca, Madame Butterfly oraz znane opery współczesne i baletowe. Obecnie na scenie Opery Nova można zobaczyć operę I.J. Paderewskiego „Manru”, a także balety Roberta Bondary „Zniewolony umysł” oraz „Stabat Mater.Harnasie” do muzyki K. Szymanowskiego.

Budynek opery

Historia

Propozycja budowy nowej opery w Bydgoszczy zrodziła się na początku lat 60. XX wieku, krótko po tym, jak instytucja została upaństwowiona. To dyrektor Filharmonii PomorskiejAndrzej Szwalbe, znany i szanowany w Bydgoszczy, podjął się inicjatywy, aby stworzyć gmach przystosowany wyłącznie do organizacji wydarzeń artystycznych, takich jak opery, operetki oraz spektakle baletowe. Już wtedy zaczęto dostrzegać, że wspólna siedziba teatru i opery może znacząco ograniczać ich rozwój.

Ważnym czynnikiem przemawiającym za nową inwestycją była wysoką frekwencja na koncertach oraz brak adekwatnych sal widowiskowych w mieście, co w obliczu rosnących oczekiwań artystycznych lokalnej społeczności stało się palącą kwestią.

Podczas spotkania w 1961 roku, w którym uczestniczyli działacze lokalnych organizacji muzycznych, przedstawiciele władz oraz architekci, zapadła decyzja o budowie teatru muzycznego. Jako miejsce budowy rozważano różne lokalizacje, w tym teren byłego Teatru Miejskiego, park Ludowy oraz skarpy szwederowskiej. Ostatecznie jednak wybór padł na obszar przy ul. Karmelickiej.

W maju 1961 roku bydgoski oddział Stowarzyszenia Architektów Polskich ogłosił konkurs na projekt architektoniczny nowego obiektu. W jury znaleźli się specjaliści z różnych miast oraz przedstawiciele Ministerstwa Kultury i Sztuki. I nagrodę zdobył młody architekt Józef Chmiel, późniejszy profesor Politechniki Gdańskiej, którego wizja zakładała kulturowy obiekt wkomponowany w okolice Brdy.

Od roku 1962 rozpoczęto szczegółowe prace projektowe, które miały odbywać się w dwóch etapach. Pomimo początkowego entuzjazmu, projekt napotkał na różne przeszkody. W 1969 roku prace projektowe przerwano i zmniejszono zakres oryginalnej koncepcji, aby dostosować ją do nowej rzeczywistości.

Na początku lat 70. udało się ponownie zainteresować rząd oraz społeczeństwo inwestycją. W 1973 roku wydano pozwolenie na budowę, a sama inwestycja przeszła przez wiele zmian i stagnacji finansowych, co doprowadziło do sytuacji, w której wiele osób wątpili w jej ukończenie.

Ostatecznie, po wielu zawirowaniach, budowa rozpoczęła się na nowo i w 2006 roku obiekt został uroczyście oddany do użytku, co było ważnym momentem w historii bydgoskiej opery.

Architektura

Główna konstrukcja Opery Nova wyróżnia się nowoczesnym stylem i oryginalnym kształtem. Ze względu na swoje wymiary, gmach stanowi architektoniczną dominantę w samym centrum miasta, a jego bliskość do rzeki Brdy sprawia, że odbija się w jej wodach, tworząc niezapomniany widok. Budynek składa się z trzech kręgów, które zostały zaprojektowane z myślą o idealnych warunkach dla wydarzeń artystycznych wszystkich gatunków.

Dzięki swojemu niecodziennemu wyglądowi, Opera Nova stała się obiektem porównywalnym do opery w Sydney. Nocą, iluminacja budynku stanowi dodatkową ozdobę miasta, przyciągając uwagę mieszkańców oraz turystów.

W pierwszym kręgu znajduje się główna sala widowiskowa na 803 osoby, z profesjonalnym zapleczem scenicznym oraz sale prób zarówno dla baletu, jak i chóru. Nie brakuje również przestrzeni przeznaczonej na magazyny kostiumów oraz sali kameralnej, która pomieści aż 189 widzów.

Drugi krąg kryje w sobie różnorodne niezbędne pomieszczenia, takie jak wentylatornia, garderoby dla artystów i salę orkiestry. Trzeci krąg zaś jest dedykowany Centrum Kongresowemu, które może pomieścić dużą liczbę uczestników podczas różnych wydarzeń.

Wnętrza

Duża sala widowiskowa charakteryzuje się amfiteatralną widownią zdolną pomieścić 803 osoby oraz dodatkowe miejsca dla osób z niepełnosprawnościami. Posiada jedną z największych scen w Polsce, wzbogaconą o nowoczesne urządzenia sceniczne, co pozwala na przeprowadzanie różnorodnych pokazów oraz przedstawień.

Wszelkie akustyczne możliwości sali oraz nowoczesne urządzenia oświetleniowe sprawiają, że wszyscy uczestnicy wydarzeń mogą doświadczać niezapomnianych wrażeń. Warto podkreślić, że występy w tej sali odbywają się w atmosferze demokracji artystycznej, gdzie nie ma wydzielonych miejsc dla gości VIP, a publiczność zyskuje bliski kontakt z artystami.

Wnętrza opery są dostosowane do różnych rodzajów działalności artystycznej oraz kulturalnej, a także sprzyjają organizacji premier filmowych i kameralnych koncertów.

W holu głównym oraz foyer artyści i widzowie mogą zrelaksować się podczas przerw, a przestrzenie te gościły liczne wystawy sztuki.

Otoczenie budynku

Opera Nova otoczona jest piękną przestrzenią publiczną, gdzie można znaleźć tarasy widokowe oraz nowoczesne bulwary, szczególnie planty nad Brdą. W pobliskiej Wyspie Młyńskiej organizowane są różne wydarzenia mające na celu przyciągnięcie mieszkańców oraz turystów. Projektuje się również strefy, w których będą miały miejsce występy artystyczne, w tym pomysł na scenę na pływającym pontonie, co doda lokalnej kulturze nowego wymiaru.

Na przestrzeni lat, przed budynkiem odsłonięto różne elementy sztuki, w tym rzeźbę „Łuczniczka Nova”, co nie tylko przyczynia się do estetyki, ale także symbolizuje zaangażowanie miasta w rozwój kultury.

Centrum kongresowe

Trzeci krąg Opery Nova to w pełni profesjonalne Centrum Kongresowe, które może pomieścić liczne wydarzenia, takie jak sympozja, konferencje czy wystawy, co czyni go centralnym punktem życia kulturalnego Bydgoszczy.

W Centrum znajdują się dwie główne sale kongresowe, oraz szereg sal seminaryjnych, które są nowocześnie wyposażone. Głównym celem centrum jest zapewnienie wysokiej jakości obsługi dla każdego, kto zdecyduje się zorganizować wydarzenie w budynku, którego renoma tylko rośnie z każdym rokiem.

Wielofunkcyjność tego obiektu przyciąga różnorodne grupy, a piękno i funkcjonalność Opery Nova stanowią doskonałą wizytówkę miasta, które wciąż ewoluuje pod względem artystycznym i kulturalnym.

Zespoły

Soliści

Zespół Opery Nova, w skład którego wchodzi dynamiczna grupa współpracowników, liczy ponad 50 solistów śpiewaków. W tej liczbie znajduje się 15 sopranów, 8 mezzosopranów, 15 tenorów, 10 barytonów oraz 7 basów. Obok nich funkcjonują także aktorzy, asystenci oraz korepetytorzy, co potwierdza bogactwo artystyczne tej instytucji kulturalnej.

Orkiestra

W latach 1956–1963 oprawa muzyczna spektakli była realizowana przez filharmoników bydgoskich, których liczba wynosiła około 40. Zawodowa Orkiestra Opery Nova została założona w 1963 roku, początkowo mając 36 muzyków. W większości są to absolwenci bydgoskiej Akademii Muzycznej. Na przestrzeni lat dyrygenci, którzy kierowali zespołem, to między innymi Zbigniew Chwedczuk, Zdzisław Wendyński, oraz Zbigniew Droszcz, Włodzimierz Ormicki, a także Stanisław Renz. W chwili obecnej orkiestra liczy 68 muzyków, a na czoło występuje dyrektor Opery, Maciej Figas jako główny dyrygent.

Chór

Chór Opery Nova rozpoczął swoją działalność w 1956 roku pod przewodnictwem Antoniego Rybki. W początkowych latach członkami chóru zostali głównie wokaliści z chóru „Arion”. Na przestrzeni lat jego kierownictwo obejmowali również Czesław Kaczmarek (1982–1984), Maciej Banach (1991–1992) oraz Henryk Wierzchoń (1984–1991 oraz od 1993). Z biegiem lat chór opanował różnorodne pozycje zarówno z klasycznej literatury operowej, jak i musicalowej, z zespołem liczącym dziś około 80 osób. Dodatkowo chór współpracuje z orkiestrami symfonicznymi, takimi jak Filharmonia Pomorska, Filharmonia Koszalińska oraz z zagranicznymi zespołami, biorąc udział w tournée po Europie Zachodniej.

Balet

Balet Opery Nova powstał w 1956 roku, a jego początki obejmowały 40 tancerzy, którzy byli uczniami klas baletowych bydgoskiego ogniska muzycznego. W latach 1959-1989 zespół korzystał z sali ćwiczeń w Teatrze Kameralnym oraz później w Pomorskim Domu Sztuki, a od lat 90. XX wieku działa w budynku Opery Nova. Repertuar baletu obejmuje około 30 tytułów, a zespół miał okazję do 6 premier, w tym „Dziadek do orzechów” Czajkowskiego (1958) oraz światową prapremierę baletu Bogdana Pawłowskiego – „Kot w butach” (1997). W balecie pracowali znani polscy tancerze, a także uznani choreografowie, jak Paul Chalmer czy Jorma Elo. Od 1995 roku operuje także Studio Baletowe przy Operze, które organizuje kursy dla dzieci i młodzieży oraz umożliwia uczestnictwo w spektaklach baletowych i musicalowych.

Festiwale

Warto zwrócić uwagę na Bydgoski Festiwal Operowy, który jest zorganizowany przez Opera Nova od 1994 roku. To wyjątkowe wydarzenie stanowi największy przegląd dokonań teatrów muzycznych w Polsce, skupiając się zarówno na artystach krajowych, jak i zagranicznych, w dziedzinach takich jak opera, operetka, musical oraz balet, w obydwu jego formach: klasycznej i nowoczesnej.

Festiwalowi towarzyszą różnorodne atrakcje, w tym wystawy oraz przeglądy filmów muzycznych i oper kameralnych, co tworzy zjawisko znane jako Operowe Forum Młodych.

Warto również wspomnieć o Galach Operowych, które są organizowane przez Opera Nova. To niezwykłe koncerty, podczas których orkiestra gra na scenie w towarzystwie utalentowanych solistów i chóru. W trakcie takich wydarzeń prezentowane są fragmenty wielu znanych oper, a także odbywają się popisy wokalne oraz chóralne.

Pierwsza Bydgoska Gala Operowa miała miejsce w 1993 roku. Koncerty te mają swoje miejsce w programie Bydgoskich Festiwali Operowych oraz Festiwali Laureatów Konkursów Muzycznych, co sprawia, że są one istotnym elementem kulturalnego życia regionu.

Ciekawostki

Bydgoska scena operowa ma bogate tradycje, a w jej historii znajduje się wiele interesujących faktów. W gronie znanych primadonn, które kształtowały repertuar operowy, wymienia się m.in. Lidię Skowron oraz takie sławy jak Barbara Nitecka i Magdalena Krzyńska, które zyskały popularność w latach 60. i 80. XX wieku.

Reżyserem, który najczęściej realizował spektakle dla bydgoskiej Opery, był Sławomir Żerdzicki. Jego wizja artystyczna przyczyniła się do sukcesów operowych tego zespołu. Warto również zauważyć, że największe frekwencje miały miejsce w okresie PRL, kiedy to na afiszach gościły musicale takie jak „Skrzydlaty kochanek” i „Dziękuję Ci Ewo”, wystawiane w drugiej połowie lat 70.

Ciekawy jest również przypadek Bronisława Pekowskiego, który z jednaj strony był bas-barytonem występującym na bydgoskiej scenie, a z drugiej naczelnym dyrektorem Okręgowego Przedsiębiorstwa Geodezyjno-Kartograficznego. Jego kariera jest dowodem na to, że artysta operowy może równocześnie realizować się w innych dziedzinach zawodowych.

Wspaniałą intrygą jest również kariera Krzysztofa Herdzina, uznanego kompozytora i aranżera jazzowego, który jest synem jednej z legend bydgoskiej Opery – Henryka Herdzina, czołowego solisty w latach 60. i 70.

Wśród artystów, którzy swoje benefisy obchodzili na bydgoskiej scenie, wymienia się takie osobistości jak Katarzyna Rymarczyk (1991), Helena Kobusińska (1998), Magdalene Krzyńska (1999) oraz Ryszard Smęda (2001). Oprócz tego, z okazji ważnych jubileuszy Opera bydgoska organizowała uroczyste premiery, które były nie tylko atrakcją artystyczną, ale także ważnym wydarzeniem dla lokalnej społeczności. W 1966 roku zorganizowano premierę „Toski” G. Pucciniego oraz „Pana Twardowskiego” L. Różyckiego, a w kolejnych latach miały miejsce różne inne premiery z okazji jubileuszy.

Ważnym elementem działalności bydgoskiej Opery były gościnne występy zagranicznych teatrów operowych. Na scenie operowej występowali uznani soliści z wielu krajów, takich jak Gruzja, Rosja, Rumunia, Węgry, Japonia, Bułgaria, Grecja, Włochy, Niemcy oraz państwa byłego ZSRR. To wzbogaciło program artystyczny Opery i wzniosło go na wyższy poziom. Wśród dyrygentów zapraszanych do współpracy można wymienić m.in. Bogusława Madeya, Mieczysława Nowakowskiego, Mieczysława Dondajewskiego, Antonia Wichereka, Henryka Debicha, Jerzego Katlewicza i wielu innych wybitnych artystów.

Od momentu przełomu w 1989 roku, zespół Opery Nova regularnie odbywa coroczne tournée zagraniczne, które zyskuje uznanie nie tylko w Polsce, ale i poza jej granicami. W lipcu i sierpniu 1989 roku zrealizowano 20 spektakli operowych w Włoszech i na Malcie, w tym „Rigoletto” oraz „Otello” G. Verdiego, a także „Madame Butterfly” G. Pucciniego. W latach 90. odbyły się występy w Holandii oraz Belgii, a później Opera Nova konsekwentnie prezentowała swoje spektakle na terenie Niemiec, zdobywając tam znaczne uznanie i sukcesy. Dodatkowo, Bydgoskie Festiwale Operowe, organizowane w nowym gmachu przy Brdzie, przyczyniły się do tego, że Bydgoszcz stała się ważnym punktem na mapie kulturalnej Europy, umożliwiając takim przedstawieniom jak „Nabucco” oraz „Turandot” dotarcie na międzynarodowe sceny.

Dyrektorzy

W historii Opery Bydgoskiej dyrektorzy odgrywali kluczową rolę w tworzeniu jej wyjątkowego charakteru i repertuaru. Oto lista osób, które kierowały tym artystycznym miejscem:

Każdy z dyrektorów wnosił swoje unikalne podejście do kierowania operą, co wpływało na rozwój artystyczny oraz kulturowy tego miejsca.

Oceń: Opera Nova

★★★★★
Średnia ocena:4.56 Liczba ocen:24