Bydgoskie Fabryki Mebli

---

Charakterystyka

Bydgoskie Fabryki Mebli to renomowany producent stylowych mebli, oferujący zarówno meble skrzyniowe, jak i tapicerowane. Firma ta ma długą historię i jest jedną z najstarszych oraz największych w branży meblarskiej w Polsce. Właścicielem marki „Bydgoskie Meble” jest międzynarodowa Grupa IMS, która zajmuje pozycję lidera na rynkach europejskich w tej dziedzinie.

Produkty oferowane przez BFM S.A. to kompleksowe rozwiązania meblarskie, które doskonale sprawdzą się w różnych pomieszczeniach, takich jak salon, jadalnia, gabinet, przedpokój, sypialnia oraz pokoje młodzieżowe i dziecięce.

Przedsiębiorstwo prowadzi sprzedaż swoich produktów zarówno na terenie całej Polski, jak i za granicą, współpracując z siecią dystrybutorów oraz salonami firmowymi.

Historia

Początki przemysłu drzewnego i meblowego w Bydgoszczy

Rozwój przemysłu drzewnego oraz meblowego w Bydgoszczy zaczyna się od połowy XIX wieku, kiedy to istotnym czynnikiem były rosnące możliwości spławu drewna Kanałem Bydgoskim do Niemiec. W roku 1895 do bydgoskich tartaków trafiło 130 tysięcy sztuk okrąglaków, z czego 80% pochodziło z Królestwa Kongresowego. W latach 1890-1907, wzdłuż dolnej Brdy można było odnaleźć od 10 do 25 czynnych tartaków, w tym 12 dużych zakładów, które należały do berlińskich handlarzy drewnem. Punktem kulminacyjnym tego rozwoju był rok 1906, kiedy to przez Bydgoszcz przechodziła jedna trzecia całkowitego dowozu drewna do Cesarstwa Niemieckiego, a zatrudnienie w tartakach oraz stolarstwie wynosiło około 2100 osób. Przemysł meblarski korzystał z tego dynamicznego wzrostu. W latach 70. XIX wieku znacznie rozwinęła się fabryka mebli Hegego (założona w 1817 roku), a w kolejnych latach powstały również mniejsze zakłady, takie jak fabryka Otto Krugera. W 1923 roku w Bydgoszczy funkcjonowało 13 tartaków oraz 15 fabryk mebli.

Okres pruski

Historia Bydgoskich Fabryk Mebli zaczyna się w 1884 roku, kiedy to powstała Fabryka Mebli Wyściełanych Ottona oraz Karola Pfefferkornów. Na początku swojej działalności, zakład produkował meble tapicerowane, w tym meble do sypialni, jadalni, a także oferował usługi dekoracji wnętrz. W tym czasie firma zajmowała się również naprawą uszkodzonych mebli. Pierwsze siedziby przedsiębiorstwa znajdowały się w Bydgoszczy, na Starym Rynku 27 oraz od 1886 roku na ul. Dworcowej. W 1887 roku, właściciel zakładu nabył dom przy ul. Dworcowej 19, a w 1909 roku kolejną nieruchomość przy ul. Dworcowej 12, która była powiązana z parcelą przy ul. Podolskiej 5, gdzie zbudowano magazyny oraz obiekty produkcyjne. W roku 1910, Pfefferkorn wybudował wspaniałą kamienicę według projektu Fritza Weidnera, w której zamieszkał oraz otworzył salon meblowy. Dodatkowo do 1907 roku do jego posiadłości włączyły się nieruchomości przy ul. Gdańskiej. Pfefferkorn, jako tapicer oraz dekorator wnętrz, zarządzał zakładem aż do wybuchu I wojny światowej, łącząc produkcję z działalnością handlową i usługową.

Okres międzywojenny

Po przyłączeniu Bydgoszczy do Polski w 1920 roku, Otton Pfefferkorn wyjechał z rodziną do Niemiec, pozostawiając w Polsce swoich synów (Otto oraz Karl), którzy wspólnie prowadzili przedsiębiorstwo. W odrodzonej Polsce, zakład był jedną z największych fabryk meblowych w regionie, jednak cały czas pozostawał pod niemieckim zarządem kapitałowym. Produkowano meble tapicerowane o wysokim standardzie. W latach 1930-1931 dobudowano nowe skrzydło budynku przy ul. Podolskiej, gdzie uruchomiono produkcję mebli okleinowanych. Goście mieli możliwość zapoznać się z ofertą w salonie wystawowym na parterze kamienicy przy ul. Dworcowej 12, oraz z zachwycającymi wnętrzami na piętrach. Do początku lat 30. XX wieku w przemyśle meblarskim zatrudniano około 50 osób, a recesja gospodarcza, która dotknęła kraju, nie zaszkodziła fabryce, ponieważ uruchomiła produkcję skrzynek radiowych dla filli Philipsa. Zatrudnienie wzrosło do około 700 pracowników.

W tym okresie fabryka rozwinęła się w wyniku dzierżawy byłej fabryki szczotek i pędzli „Piabama”, a także zakupu fabryki skrzynek do cygar przy ul. Toruńskiej 89. Właściciele zakładu zainwestowali w nowoczesny sprzęt, w tym maszyny parowe, prądnicę oraz hydrofor. Pozyskiwali surowce z lasów w okolicach Wejherowa i Złotowa, a skóry sprowadzano z Niemiec. W tym okresie zatrudniano również czołowych architektów, takich jak Piotr Lubiński oraz Nina Jankowska, a także korzystano z usług studentów z Politechniki Warszawskiej, którzy pomagali w rozwijaniu oferty meblowej.

Oferowane zestawy mebli w tamtych latach obejmowały m.in. luksusowe gabinety oraz różnorodne meble do pokoi sypialnych, które były uznawane za jedne z najlepszych w Polsce. W tym okresie, Bydgoska Fabryka Mebli zyskała reputację renomowanego producenta mebli stylowych, co pozwoliło jej na zdobycie miejsca obok takich przedsiębiorstw jak Zygmunt Szczerbiński w Warszawie oraz Fabryka Mebli Artystycznych Sroczyńskiego w Poznaniu.

Okres okupacji niemieckiej

Po śmierci Ottona Pfefferkorna w 1941 roku, firmą kierowali jego trzej synowie: Otto, Karl oraz Paul. Wówczas fabryka zaczęła produkować meble dla wojska, w tym meble do koszar oraz szafy garderobiane, a także skrzynie amunicyjne. W produkcji wytwarzano także elementy dla marynarki wojennej. Od 1940 do 1944 roku w fabryce pracowało około 500 pracowników.

Nowy zakład przy ul. Toruńskiej uruchomił stolarnię i produkcję skrzynek do cygar, a przy ul. Podolskiej powstało biuro kreślarskie. W 1944 roku, część wyprodukowanych mebli wysyłano do willi Pfefferkornów w Berchtesgaden, jednak po styczniu 1945 roku właściciele uciekli do Niemiec, zostawiając zakład bez nadzoru.

Okres PRL

W styczniu 1945 roku majątek fabryki został przejęty przez władze radzieckie, a pod koniec kwietnia tego samego roku zakład został zakwalifikowany do grupy fabryk, których wszystkie maszyny miały być wywiezione do ZSRR. Po interwencji polskich władz udało się tego uniknąć. Pod koniec lutego 1945 roku do pracy zgłosiło się 120 osób, a zakład pod nowym kierownictwem rozpoczął produkcję mebli na potrzeby wojska.

W 1946 roku zakład został upaństwowiony i przekształcony w Państwową Fabrykę Mebli Artystycznych. W latach następnych, zakład nawiązywał szereg fuzji, przejmując kilku mniejszych producentów mebli. W 1949 roku przekształcono go w Bydgoskie Fabryki Mebli, a zatrudnienie w tym czasie wynosiło około 530 osób. Do 1954 roku wzrosło ono do 852, w tym do 288 kobiet.

W 1976 roku, pod zarządem BFM, funkcjonowało 16 zakładów produkujących meble. Technologia produkcji różniła się w zależności od rynku przeznaczenia mebli, a współpraca z zagranicznymi firmami, takimi jak IKEA, pozwalała na wytwarzanie produktów sprzedawanych w całej Europie.

Okres III RP

W lutym 1991 roku przedsiębiorstwo zostało przekształcone w spółkę Skarbu Państwa Bydgoskie Fabryki Mebli S.A., a do 2004 roku Skarb Państwa wyzbył się wszystkich udziałów. W 1992 roku zakład przerodził się w spółkę akcyjną joint venture z kapitałem niemieckim. W nowej hali produkcyjnej rozpoczęto produkcję mebli skrzyniowych, a do końca lat 90. zatrudnienie w zakładzie wynosiło około 2200 osób.

Po 2000 roku, przedsiębiorstwo zmieniało swoją siedzibę, zamykając obiekty przy rondzie Toruńskim, a w 2005 roku także przy ul. Pestalozziego. W 2012 roku liczba pracowników w zakładzie spadła do około 700. W 2016 roku, szwajcarski holding meblowy IMS Group ogłosił zamknięcie firmy, co oznaczało zakończenie wielowiekowej tradycji meblowej w Bydgoszczy.

---

Oceń: Bydgoskie Fabryki Mebli

---