Telfa

---

Charakterystyka

Zakład jest częścią korporacji Nokia, która znana jest jako producent innowacyjnych rozwiązań telekomunikacyjnych. W Bydgoszczy posiada znaczący zespół liczący około 800 pracowników.

W 2015 roku, jako część Alcatel-Lucent, zakład miał kilka kluczowych oddziałów:

• Centrum Badawczo-Rozwojowe – jest zintegrowane z Bell Labs i zatrudnia około 200 osób; specjalizuje się w rozwiązaniach telekomunikacyjnych, które obejmują multimediami, zarządzaniem abonentami, centra SMS oraz systemy powiadamiania kryzysowego,
• Globalne Centrum Zarządzania Siecią (Global Network Operation Center) – jego głównym zadaniem jest zdalna obsługa infrastruktury sieciowej pozostawionej w rękach klientów,
• Globalne Centrum Projektowania i Integracji (Global Network Engineering & Integration Center) – koncentruje się na tworzeniu baz danych dla systemów telekomunikacyjnych oraz integracji systemów teleinformatycznych na licznych kontynentach, od Ameryki Północnej poprzez Europę, aż do Afryki i Azji,
• Dział Technicznego Wsparcia Klienta – świadczy usługi wsparcia dla operatorów telekomunikacyjnych w ramach zdalnych, wirtualnych międzynarodowych zespołów, z dostępem do laboratoriów na całym świecie,
• Centrum Przemysłowe (Industrial Competence Center – ICC) – zajmuje się integracją oraz testowaniem systemów telekomunikacyjnych, które są produkowane na konkretne, specjalistyczne zamówienia.

Zakład koncentruje się na utrzymaniu i rozwoju sieci, które bazują na technologiach takich jak transmisja optyczna, dostęp szerokopasmowy, inteligentne sieci teleinformatyczne, a także usługi dotyczące poczty głosowej.

Historia

Okres międzywojenny

Początki działalności firmy sięgają 1 października 1927 roku, kiedy to Stanisław Krzemień oraz Zofia i Armand Paszkę postanowili założyć Warsztaty Precyzyjno-Mechaniczne i Optyczne w Bydgoszczy, przy ul. Chrobrego 12 (później 21). Stanisław Krzymień, jako mistrz mechaniki precyzyjnej, zdobył swoje doświadczenie w renomowanych niemieckich firmach, takich jak: Carl Zeiss Jena, Goerz-Berlin, Otto Tropfer czy Askania Werle. Rozwój zakładu ściśle związany był z dynamicznym postępem przemysłu teletechnicznego w Polsce, co wynikało z elektryfikacji oraz telefonizacji kraju.

W przeciwieństwie do konkurencji, kapitał zakładowy waszych warsztatów pochodził wyłącznie z krajowych źródeł, co wyróżniało je na tle innych teletechnicznych przedsiębiorstw w Polsce, które w większości funkcjonowały jako zagraniczne filie. W latach 1935–1939 odbyła się znacząca rozbudowa hali produkcyjnej, umożliwiająca zatrudnienie około 60 pracowników na jednej zmianie. Park maszynowy został pozyskany z Niemiec i nieustannie unowocześniany, a materiały, takie jak celuloid i ebonit, na początku importowano z Niemiec, a później z nowo powstających zakładów w Polsce.

Początkowo warsztaty zajmowały się głównie naprawą oraz renowacją aparatów precyzyjnych i optycznych. Z biegiem czasu oferta została podzielona na kilka działów:

• melioracyjny – naprawy aparatów niwelacyjnych, teodolitów oraz dostawy przyborów mierniczych i rysowniczych,
• niwelacyjny – zajmujący się naprawą przyborów geodezyjnych, kompasów, sekstantów i oktantów,
• optyczny – reperacja teleskopów, lup, lornetek oraz kątomierzy,
• medyczny – odpowiedzialny za naprawę sprzętu chirurgicznego i mikroskopów lekarskich,
• biurowy – obejmujący naprawy maszyn do pisania,
• telekomunikacyjny – naprawiający aparaty telefoniczne oraz telegraficzne.

W roku 1930 zakład najczęściej prowadził naprawy przyrządów pomiarowych zlecanych przez wojsko, kolej oraz dyrekcje Lasów Państwowych z Bydgoszczy i Torunia. Oprócz usług, firma produkowała części zamienne do grzejników oraz sprzętu teletechnicznego, głównie dla Poczty Polskiej, kolejnictwa oraz zagranicznych przedsiębiorstw, takich jak Ericsson. W 1929 rozpoczęto produkcję podzespołów do ręcznych centrali i łącznic telefonicznych, co zaowocowało współpracą m.in. z bydgoską Kablem Polskim oraz innymi istotnymi instytucjami.

Do roku 1935 w asortymencie produkcji zaczęły dominować pełne łącznice telefoniczne oraz aparaty telegraficzne. Już w 1928 roku 80% przychodu firmy pochodziło z produkcji części do telefonów i telegrafów. W 1930 roku 63% wartości sprzedaży stanowiły łącznice telefoniczne, 32% części telefoniczne, a 5% części do telegrafów. W 1936 roku przedsiębiorstwo zostało uhonorowane dwoma złotymi medalami za jakość i estetykę swoich produktów wystawionych na Wystawie Metalowo-Elektrotechnicznej w Warszawie, a w 1939 roku zatrudnienie wzrosło do 45 pracowników.

Okres okupacji niemieckiej

W czasie niemieckiej okupacji firma została przejęta przez okupanta i w 1943 roku włączona do grupy Helmut Kühnke, aczkolwiek profil produkcji pozostał niezmienny.

Okres PRL

Po zakończeniu II wojny światowej zakład przeszedł pod zarząd państwowy. W 1947 roku przeniesiono go na ul. Grudziadzką 9-11, a 28 listopada 1949 roku firma została upaństwowiona. Na początku 1948 roku zatrudnienie wynosiło 194 osoby, a w 1954 roku wzrosło do 620, w tym 220 kobiet.

W latach 50. zakład przeszedł pod nadzór Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego i Teletechnicznego, co zaowocowało zmianą nazwy na „Telfa”, a od 1971 roku „Telkom-Telfa”. Do 1960 roku przeprowadzono modernizację, zastępując stare zabudowania nowymi obiektami biurowymi i produkcyjnymi. Wzrost liczby pracowników z 653 w 1951 roku do 1719 w 1972 roku oraz wartość produkcji w tym czasie wzrosła szesnastokrotnie. W latach 60-75 zakład modernizował park maszynowy, nie poszerzając hal produkcyjnych.

W latach 50. produkcja koncentrowała się głównie na ręcznych łącznicach telefonicznych. Z biegiem czasu asortyment wzbogacono m.in. o łącznice automatyczne, urządzenia sygnalizacji pożarowej i przeciwwłamaniowej. Przy współpracy z Instytutem Chemii UMK w Toruniu opatentowano technologię powłok antykorozyjnych. Zakład stał się czołowym producentem podzespołów telekomunikacyjnych w Polsce, a jego profil działalności opierał się na realizacji zamówień klientów z naciskiem na efektywność, co czasami pomijało fazę testów i badań technicznych.

Od 1967 roku eksport wyrobów zaczął się rozrastać, szczególnie do krajów socjalistycznych i krajów z Europy, Azji i Afryki. W 1973 roku w dzielnicy Brdyujście powstały nowe obiekty produkcyjne, co poprawiło infrastrukturę zakładu oraz zwiększyło zatrudnienie do 2500 osób.

18 sierpnia 1980 roku firma Telfa jako pierwsza z bydgoskich zakładów rozpoczęła strajk w ramach wydarzeń sierpnia. Postulaty pracowników dotyczyły m.in. poprawy warunków socjalnych i utworzenia wolnych związków zawodowych. Strajk zakończono po obietnicach złożonych przez prezydenta Bydgoszczy.

W tym okresie zakład dostarczał różnorodne urządzenia dla telekomunikacji, polegając głównie na krajowych technologiach, oraz współpracował z instytucjami edukacyjnymi, takimi jak Politechnika Warszawska oraz Politechniką Gdańską.

Okres po 1989

Zmiany po 1989 roku przyniosły gwałtowne załamanie eksportu „Telfy” do ZSRR, co stanowiło zagrożenie dla stabilności finansowej przedsiębiorstwa. W związku z tym, 16 listopada 1992 roku, amerykański koncern AT&T przejął 80% akcji, co stało się impulsem do rozwoju firmy na rynkach europejskich. Zakład przeszedł gruntowną modernizację, inwestując 70 milionów dolarów w nowe technologie i laboratoria.

W 1995 roku koncern podzielono na samodzielne jednostki, a bydgoska fabryka weszła w skład Lucent Technologies, gdzie rozwijano produkcję sprzętu telekomunikacyjnego, a także zatrudniano specjalistów z Wydziału Telekomunikacji.

W 1997 roku w firmie było zatrudnionych 1183 pracowników, co w połączeniu z dalszymi inwestycjami w nowoczesne technologie, przyczyniło się do sukcesów na rynku krajowym i eksportowych. W 2001 roku, zakład przeniósł się do nowej lokalizacji, a w 2006 roku w wyniku fuzji powstała spółka globalna Alcatel-Lucent. Ostatecznie, w 2016 roku, Alcatel-Lucent połączył się z fińską Nokią, zostając częścią ogólnoświatowego lidera w branży telekomunikacyjnej.

Nazwy

• 1927–1931 – Warsztaty Precyzyjno-Mechaniczne i Optyczne,
• 1931–1939 – Zakłady i Warsztaty Precyzyjno-Mechaniczne i Optyczne Krzymień i Paszkę,
• 1939–1943 – Zakłady i Warsztaty Precyzyjno-Mechaniczne i Optyczne pod powierniczym zarządem niemieckim,
• 1943–1945 – filia zakładu Helmut Kühnke A.G.,
• 1945–1948 – Zakłady i Warsztaty Precyzyjno-Mechaniczne i Optyczne pod zarządem państwowym,
• 1948–1950 – Fabryka Central Telefonicznych,
• 1950–1959 – Zakłady Wytwórcze Sprzętu Teletechnicznego (zakład T-8 w Bydgoszczy),
• 1959–1974 – Zakłady Wytwórcze Sprzętu Teletechnicznego Telfa,
• 1974–1982 – Zakłady Teleelektroniczne Telkom-Telfa w Bydgoszczy,
• 1982–1992 – Zakłady Teleelektroniczne Telfa w Bydgoszczy,
• 1992–1995 – AT&T Telfa S.A.,
• 1995–2006 – Lucent Technologies Network Systems Poland S.A.,
• 2006–2016 – Alcatel-Lucent Polska Sp. z o.o.,
• od 2016 – Nokia.

---

Oceń: Telfa

---