Wacław Gieburowski

---

Życiorys

Wacław Gieburowski, syn Marcelego, który wykładał język polski w gimnazjum realnym w Bydgoszczy, oraz Honoraty z Różanowskich, rozpoczął swoją edukację teologiczną w Poznaniu i Gnieźnie. W 1902 roku otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze gnieźnieńskiej. Po tym wydarzeniu pełnił posługę jako wikariusz w różnych miejscowościach, takich jak Wągrowiec, Witkowo oraz Wylatowo. Zajmował się również administracją parafii w Dusznie i Kruchowie.

W 1908 roku Gieburowski podjął decyzję o dalszym kształceniu się i rozpoczął studia dotyczące muzyki kościelnej w Ratyzbonie. Tam zapoznał się z ideą cecylianizmu, która miała na celu odnowę muzyki religijnej opartej na renesansowych wzorach. 1 lipca 1909 roku objął funkcję wikariusza katedralnym w Poznaniu, gdzie zaangażował się w życie muzyczne. Jego inicjatywy obejmowały organizowanie koncertów symfonicznych oraz dyrygowanie oratoriami.

Oprócz tego, przez wiele lat wykładał w Arcybiskupim Seminarium Duchownym, na Państwowym Konserwatorium Muzycznym oraz na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1914 roku pełnił rolę dyrygenta Poznańskiego Chóru Katedralnego, któremu wprowadził do repertuaru muzykę polską sprzed wieków i popularyzował ją podczas licznych koncertów.

W gronie jego wychowanków znajdowały się istotne postaci dla muzyki w Poznaniu, w tym Stefan Stuligrosz oraz Jerzy Kurczewski. Gieburowski zyskał również uznanie poza granicami kraju dzięki transmisjom radiowym z koncertów odbywających się w poznańskiej katedrze.

W październiku 1939 roku, w trudnym okresie II wojny światowej, został aresztowany przez Niemców i spędził osiem miesięcy w niewoli. Przetrzymywany był w obozie przejściowym dla polskich duchownych w Kazimierzu Biskupim, a następnie wysiedlony do Warszawy w 1941 roku. Po wojnie, w 1946 roku, znalazł miejsce wiecznego spoczynku na Poznańskiej Skałce.

Twórczość

Wacław Gieburowski to postać, która znacząco wpisała się w historię muzyki sakralnej w Polsce. Jego prace, dotykające zagadnień chorału gregoriańskiego i jego ewolucji, stanowią istotny wkład w choralną teorię oraz praktykę.

• Die „Musica Magistri Szydlovite”: Wacław Gieburowski stworzył pracę, która odzwierciedla wpływ XIV wieku na chorał w Polsce, z odniesieniem do reform po Soborze Trydenckim. Posiada datę publikacji w 1915 roku, a wydano ją w Poznaniu przez St. Adalbert-Druckerei.
• Chorał gregorjański w Polsce od XV do XVII wieku: Opublikowana w 1922 roku, ta analiza uwzględnia tradycje i reformy, w tym chorał piotrkowski. To istotny materiał źródłowy, będący częścią serii Prace Komisji Historycznej – Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
• Cantionale Ecclestiasticum: Edycja z 1933 roku, przygotowana zgodnie z normami watykańskimi, dostosowana do potrzeb Polskiego Kościoła. Wydana nakładem Księgarni i Drukarni Katolickiej w Katowicach.
• Funebrale: W 1937 roku opublikował obrządki pogrzebowe oraz mszę żałobną, które zawierały niezbędne elementy liturgiczne, takie jak Officium Defunctorum. Obejmuje również procesję na Dzień Zaduszny, a jego wydanie przyczyniło się do popularyzacji tych ceremonii liturgicznych.
• Missa pulcherrima: Współpraca z Bartłomiejem Pękilem zaowocowała wydaniem mszy, opartej na rękopisie z 1669 roku. Publikacja miała miejsce w Warszawie w 1938 roku, w ramach serii Wydawnictwa Dawnej Muzyki Polskiej.
• Śpiewnik kościelny: W 1947 roku, Gieburowski wydał istotny zbiór pieśni kościelnych, który stał się cennym wsparciem dla liturgii w Polsce.

W jego twórczości można znaleźć wiele kompozycji, w tym znane dzieło Tu es Petrus, które jest dowodem na jego innowacyjne podejście do muzyki sakralnej.

---

Oceń: Wacław Gieburowski

---