Józef Łukomski (generał)

---

Życiorys

Józef Łukomski przyszedł na świat 12 sierpnia 1895 roku w Bydgoszczy w rodzinie Witolda, który żył w latach 1868–1939, oraz Pelagii z Biniakowskich (1873–1953). Jego kariera wojskowa rozpoczęła się w czasie I wojny światowej, kiedy to służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego jako podporucznik rezerwy łączności. Po zakończeniu konfliktu, w roku 1918, został przyjęty do Wojska Polskiego.

Wkrótce po wstąpieniu do wojska, 12 lutego 1919 roku, Łukomski objął stanowisko komendanta Szkoły Telefonistów, która działała przy I Batalionie Telegrafistów Wielkopolskich. Następnie, od 1 kwietnia 1919 roku, pełnił funkcję organizatora oraz dowódcy II Batalionu Telegrafistów Wielkopolskich. Kolejnym etapem jego kariery było objęcie dowództwa Kompanii Zapasowej Telegraficznej Nr 7 z siedzibą w Poznaniu.

W 1921 roku Łukomski ukończył kurs szefów łączności w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a dwa lata później udał się na kurs oficerów łączności do Wersalu we Francji. W dniu 31 marca 1924 roku otrzymał awans na majora, uzyskując 5. lokatę w korpusie oficerów łączności. Rok ten przyniósł mu również służbę w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności, gdzie był oficerem nadetatowym 1 Pułku Łączności.

Na początku jesieni 1927 roku ogłoszono przeniesienie Łukomskiego do 1 Pułku Łączności, gdzie objął dowództwo III batalionu, a w kwietniu 1928 roku został przeniesiony do Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Na początku marca 1929 roku objął obowiązki szefa łączności 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.

W 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz Kursu 1930–1932. Po jego ukończeniu, w dniu 1 listopada 1932 roku , Łukomski otrzymał tytuł oficera dyplomowanego i został przeniesiony na stanowisko wykładowcy taktyki łączności. 12 marca 1933 roku awansowano go na podpułkownika, uzyskując 1. lokatę w korpusie oficerów łączności. W 1936 roku objął stanowisko szefa Szefostwa Łączności Sztabu Głównego, które zajmował aż do września 1939 roku.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był pierwszym zastępcą naczelnego dowódcy łączności w Sztabie Naczelnego Wodza. Po wojnie, od października 1945 roku do listopada 1946 roku, pełnił obowiązki komendanta Szkoły Radiotechnicznej w Rzymie. Generał broni Władysław Anders mianował go generałem brygady, z datą senioralną od 1 stycznia 1964 roku, w korpusie generałów.

W 1968 roku powrócił na stałe do Polski. Niestety, w wyniku tej decyzji został skreślony z listy członków Koła Generałów i Pułkowników byłych Wyższych Dowódców, które gromadziło się wokół generała broni Władysława Andersa. Życie Józefa Łukomskiego zakończyło się 31 stycznia 1975 roku w Warszawie, gdzie spoczął na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 18-1-10).

Ordery i odznaczenia

Wśród zaszczytów, które otrzymał Józef Łukomski, można wymienić kilka istotnych odznaczeń, które podkreślają jego odwagę i poświęcenie w służbie dla ojczyzny. Oto najważniejsze z nich:

• Krzyż Niepodległości, przyznany 17 września 1932,
• Krzyż Walecznych, otrzymany „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 21 marca 1929.

---

Oceń: Józef Łukomski (generał)

---