Konrad Golniewicz

---

Życiorys

Konrad Golniewicz pochodził z rodziny urzędników. Jego ojciec, Wacław, pracował jako urzędnik kolejowy, a matka, Emilia, nosiła panieńskie nazwisko Pryll.

Jego kariera wojskowa rozpoczęła się 15 lipca 1920 roku, kiedy to został zatwierdzony w stopniu majora, a jego obecność w piechocie została zarejestrowana jako wynik służby w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Jego oddziałem macierzystym w tym okresie był 67 pułk piechoty. Następnie, od 27 września do 2 października 1920 roku, pełnił funkcję dowódcy 59 pułku piechoty Wielkopolskiej.

W kolejnych latach kontynuował służbę w 61 pułku piechoty, gdzie 1 czerwca 1921 roku miał okazję wykazać się swoimi umiejętnościami dowódczymi. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora z 133. lokatą w korpusie oficerów piechoty, co tylko podkreślało jego znaczenie w tej formacji.

Później, Golniewicz został przeniesiony do 58 pułku piechoty znajdującego się w Poznaniu, gdzie objął stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień w Poznaniu Miasto. 1 października 1923 roku został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VII. Z dniem 1 marca 1924 roku, w wyniku reorganizacji, został z kolei przydzielony do 58 pułku piechoty, co wiązało się z oddelegowaniem go do Szefostwa Inżynierii i Saperów DOK VII.

W sierpniu 1925 roku miał miejsce kolejny transfer, tym razem do 55 pułku piechoty w Lesznie, gdzie obejmował stanowisko komendanta składnicy wojennej. 1 marca 1927 roku otrzymał dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia. Ostatecznie, 30 kwietnia 1927 roku, został przeniesiony w stan spoczynku, kończąc swoją aktywną służbę wojskową.

W 1934 roku, będąc oficerem w stanie spoczynku, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto, gdzie miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. W tym okresie był „przewidziany do użycia w czasie wojny”, co sugerowało, że w przypadku zaistnienia takiej potrzeby, jego doświadczenie mogłoby być wykorzystane.

W życiu prywatnym, Konrad Golniewicz był żonaty z Anielą Nehring, która urodziła się 4 czerwca 1890 roku w Gnieźnie. Para doczekała się dwóch córek: Haliny, urodzonej 4 listopada 1919 roku w Gnieźnie, oraz Marcelei, która przyszła na świat 16 stycznia 1922 roku w Bydgoszczy. Od 21 kwietnia 1926 roku rodzina Golniewiczów osiedliła się w Poznaniu, gdzie spędzili następne lata swojego życia.

Ordery i odznaczenia

Osoba ta otrzymała szereg prestiżowych wyróżnień, które odzwierciedlają jej zasługi i zaangażowanie w działania na rzecz kraju.

• Krzyż Niepodległości, data nadania: 18 października 1932,
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany dwukrotnie: po raz pierwszy 22 grudnia 1928, a następnie 7 czerwca 1939.

---

Oceń: Konrad Golniewicz

---