Beata Andrzejewska

---

Życiorys

Beata Andrzejewska wywodzi się z rodziny o silnych tradycjach muzycznych. W ich domu znajdował się fortepian, na którym rodzice Beaty grali dla przyjemności. Już w wieku 6 lat zaczęła naukę gry na fortepianie, a w wieku 11 lat zaczęła komponować swoje pierwsze utwory, inspirując się rock and rollowymi akordami, które zaprezentował jej starszy brat. Jej prawdziwe zainteresowanie śpiewem zrodziło się po udziale w pierwszym publicznym występie z zespołem Marionetki – trio, które występowało na lokalnych wydarzeniach w Domu Kultury w Ostrołęce.

W 1975 roku artystka wzięła udział w Ogólnopolskim Konkursie Piosenki Harcerskiej i Młodzieżowej w Siedlcach, gdzie miała okazję po raz pierwszy zaśpiewać swoją piosenkę „Nie mijaj wiosno”. W wyniku tego występu zdobyła Grand Prix, nagrodę za kompozycję oraz wyróżnienie Świata Młodych, co uwydatniło jej talent oraz otworzyło drzwi do dalszej kariery muzycznej. Po tej udanej premierze, młoda wokalistka rozpoczęła naukę w Liceum Muzycznym w Warszawie, na nowo powstającym kierunku – „Piosenka”. Pomimo przeciwności ze strony władz szkolnych, związała się ze Studiem Piosenki przy PR i TV, gdzie nagrała szereg utworów, a także brała udział w koncertach oraz warsztatach muzycznych.

Już w 1976 roku, Beata wystąpiła w programie prowadzonym przez Aleksandra Bardiniego, prezentując swoją flagową piosenkę „Nie mijaj wiosno”, która zyskała popularność i szybko stała się przebojem. Wkrótce po tym, zauważona została przez reżysera Janusza Kondratiuka, który zaoferował jej rolę w swoim filmie pt. „Czy jest tu panna na wydaniu?”. Nie tylko odegrała w nim rolę Beaty Pazik, ale również była autorką muzyki i zaśpiewała wokalizę do jednego z jej utworów. Również w 1976 roku, zagrała epizod w filmie reżyserów Agnieszki Holland, Pawła Kędzierskiego oraz Jerzego Domaradzkiego, pt. „Zdjęcia próbne”. W branży telewizyjnej i filmowej zetknęła się, będąc uczennicą 3 klasy szkoły średniej w Ostrołęce.

Dwa lata później, w 1977 roku, Beata zakwalifikowała się do Młodzieżowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Toruniu, ale pisanie matury uniemożliwiło jej występ w koncercie galowym. Czerwiec 1977 roku przyniósł jej sukces na XV KFPP w Opolu, gdzie wykonała „Nie mijaj wiosno” i zdobyła Nagrodę Publiczności.

„Jeśli chodzi o wspomnienia festiwalowe, to oczywiście najsympatyczniej wspominam Opole ’77, bo to był mój debiut na tym znanym festiwalu… Nie dostałam wtedy żadnej nagrody od jury, bo śpiewałam Wiosnę i ktoś podobno stwierdził, że ja już miałam swój debiut u Bardiniego, zna mnie cała Polska, więc… (absurd). Ale dostałam Nagrodę Publiczności, którą ceniłam sobie najbardziej!… Potem wystąpiłam w 1978 roku, w koncercie Gwiazd i w 1979 r. również w koncercie Gwiazd… Ten ostatni festiwal wołałabym zapomnieć, bo utwór, który prezentowałam wypadł fatalnie… Kompletnie niezorganizowanie, brak czasu na próbę i fatalne nagłośnienie podczas występu – mało nie zeszłam ze sceny.”

Rok później, podczas Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów w Hawanie, poznała swojego przyszłego męża – perkusistę Stanisława Kasprzyka. Po powrocie do Polski, zdecydowała się na zrezygnowanie z nauki w szkole, całkowicie skupiając się na karierze muzycznej oraz zdając egzamin uprawniający do występowania na estradzie. W 1978 roku współpracowała z zespołem Kameleon, z którym uczestniczyła w XVI KFPP w Opolu. Muzyczny kierownik zespołu, Włodzimierz Krakus, skomponował dla niej utwór „Ta nasza miłość to jakby nic” do tekstu Zenona Laskowika, nagrany w PR Opole pod okiem Edwarda Spyrki.

W 1979 roku Beata, będąc już żoną Stanisława Kasprzyka, otrzymała propozycję współpracy sztabu menedżera Ireny Jarockiej, Jerzego Bogdanowicza, który podczas XVI KFPP zaproponował jej wspólne występy, gdzie przez długi czas śpiewała w zespole i miała swój własny krótki program w jej recitalach. Dodatkowo, napisała polski tekst do piosenki Barbry Streisand „Women in love”. Z zespołem instrumentalnym „Weekend”, który w latach 1978–1979 towarzyszył Irenie Jarockiej, grali m.in. Wojciech Michalczyk, Rafał Rękosiewicz, Joachim Rzychoń oraz jej mąż Stanisław Kasprzyk. W 1979 roku, podczas wspólnego koncertu z Wojciechem Kordą, zastąpiła chorą wtedy Adę Rusowicz, wykonując repertuar rock and rollowy w języku angielskim. W międzyczasie, nagrywała także własne utwory.

W roku 1979 zarejestrowała premierowe utwory w PR Opole wraz z Orkiestrą Radiową pod dyrekcją E. Spyrki. Kolejne wspólne występy z Ireną Jarocką obejmowały występy w warszawskim Teatrze Buffo i tournée po ZSRR oraz Stanach Zjednoczonych. Po zakończeniu współpracy z Jarocką, państwo Kasprzykowie podjęli decyzję o wyjeździe na kontrakt do Jugosławii.

Po powrocie do Polski, zastał ich czas stanu wojennego, co skłoniło ich do wyjazdu na kontrakt do Austrii, skąd już nie wrócili. Po trzech miesiącach przebywania w Austrii, osiedlili się w Seattle, a następnie po dwóch tygodniach przenieśli do Nowego Jorku, gdzie zakładając zespół muzyczny rozwinęli swoją karierę w lokalnych klubach polonijnych. Beata występowała również solo, dając recitale w Polskiej Ambasadzie w Nowym Jorku oraz innych miejscach. W 1991 roku wydała swój jedyny album zatytułowany „Nie mijaj wiosno”. Po 25 latach występów w klubach oraz na różnych wydarzeniach, małżeństwo Kasprzyków zrezygnowało z aktywnej kariery muzycznej. Beata oddała się wychowaniu dzieci, a w weekendy pracowała w nowojorskim klubie Scorpio’s. Dziś pracuje jako asystent nauczyciela w specjalnej szkole średniej.

Repertuar

Repertuar Beaty Andrzejewskiej zawiera różnorodne utwory, które odzwierciedlają jej artystyczną wrażliwość oraz umiejętności muzyczne. Oto wybrane kompozycje:

• Bandera rossa (trad. – Carlo Tuzzi),
• Co ja z tego mam (muz. Tadeusz Janik – sł. Beata Andrzejewska),
• Chętnie oddam komuś swe marzenia (muz. Jan Cichy – sł. Beata Andrzejewska),
• Echo Opola (sł. Anna Warecka),
• El pueblo unido jamas sera vencido (muz. Sergio Ortega – sł. Quilapayún),
• Księżyc w chmurach jak w kołysce (muz. Gerardo Matos Rodríguez – sł. Anna Warecka, Janusz Kondratowicz),
• Nie mijaj wiosno (muz. i sł. Beata Andrzejewska) – na albumie Opole 77 – Debiuty, piosenka figuruje pt. Wiosna,
• Obiecanki-Cacanki (muz. i sł. Beata Andrzejewska),
• Ocean łez (muz. James Gately – sł. Beata Andrzejewska),
• Ostatni raz (muz. i sł. Beata Andrzejewska),
• Skrawek błękitu (muz. Beata Andrzejewska, James Gately – sł. Beata Andrzejewska),
• Ta nasza miłość to jakby nic (muz. Włodzimierz Krakus – sł. Zenon Laskowik),
• Wspomnienia (muz. i sł. Beata Andrzejewska),
• Wynajmę serce (muz. Tadeusz Janik – sł. Beata Andrzejewska).

Każda z tych piosenek, zarówno pod względem melodii, jak i tekstu, przyczynia się do unikalnego stylu artystki, który z pewnością przyciąga szeroką publiczność.

Dyskografia

Albumy

W dorobku artystycznym Beaty Andrzejewskiej znajduje się wiele różnorodnych albumów. W 1991 roku ukazał się album zatytułowany „Nie mijaj wiosno”, noszący oznaczenie BA29CD.

Pośród utworów, które można znaleźć na tym wydawnictwie, najstarszym jest kompozycja „Nie mijaj wiosno”, której muzykę oraz teksty stworzyła sama artystka w 1975 roku.

W zespołach utworów znajduje się także „Co ja z tego mam”, skomponowany przez Tadeusza Janika oraz Beata Andrzejewska w 1980 roku, a „Skrawek błękitu”, który powstał w 1991 roku przy współpracy artystki z Jamesem Gatelym.

Wśród innych utworów, takich jak „Chętnie oddam komuś swe marzenia” z 1979, „Wynajmę serce” również z 1980 roku, a także „Ocean łez” z 1991 roku, Beata Andrzejewska zaprezentowała swoje umiejętności zarówno w pisaniu tekstów, jak i komponowaniu muzyki.

Niezapomniane są także takie utwory jak „Wspomnienia” (1975), „Ostatni raz” (1990) oraz „Chcesz wyjechać za miasto” (1986) i „Obiecanki-Cacanki” (1986).

Single

Nie można zapomnieć o singlu „Nie mijaj wiosno”, który miał swoją premierę w 1977 roku pod oznaczeniem PD, wytwórnia Tonpress R-0828.

Kompilacje

Artystka brała również udział w licznych kompilacjach, takich jak „Opole 77 – Debiuty”, wydanej przez Polskie Nagrania „Muza” pod numerem SX 1492 w 1977 roku.

W 1978 roku wzięła udział w „Hasta La Victoria Siempre – Havana’78” (LP, Pronit Z-SX 0684) oraz „Hawana ’78” (LP, Polskie Nagrania „Muza” SX 1542).

W późniejszym okresie, w 2002 roku, na rynku ukazała się kompilacja „Rzeka wspomnień – Piosenki Wareckiej” (CD, Polskie Nagrania „Muza” PNCD618), a w 2015 roku artystka została uwzględniona w wydawnictwie „Polska Nostalgia 65+ vol. 6” (CD, Polskie Radio PRCD1920).

Inne nagrania

W kontekście różnorodności polskiej muzyki, warto zwrócić uwagę na szereg interesujących wydawnictw, które zasługują na szczegółowe omówienie. Wśród nich znajduje się utwór "Metropoly" autorstwa Marka Klimczuka, wydany na płycie LP przez PolJazz w 1987 roku.

Innym znaczącym projektem jest Joint Venture, które wydało album "Kto to wie?" w formacie CD w 1996 roku pod szyldem KK Music. Te pozycje mogą być inspirującymi przykładami dla miłośników polskiej muzyki.

---

Oceń: Beata Andrzejewska

---