Bernard Krakowski

Syn urzędnika kolejowego, Czesława Krakowskiego, oraz Anny z Noacków, od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie nauką. Po wojnie, w 1945 roku, rozpoczął pracę jako urzędnik, równolegle kształcąc się w I Państwowym Gimnazjum i Liceum Męskim w Bydgoszczy. Po ukończeniu tego etapu edukacji w 1950 roku, zdecydował się na studia z filologii polskiej na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku.

Bernard Krakowski był aktywnym członkiem organizacji młodzieżowych; od 1949 roku należał do Związku Młodzieży Polskiej, a od 1952 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W trakcie studiów rozpoczął swoją karierę akademicką, obejmując w 1952 roku stanowisko asystenta w Katedrze Podstaw Marksizmu-Leninizmu, będąc już wtedy na ścieżce do rozwoju intelektualnego.

W 1955 roku uzyskał dyplom magistra filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Jego praca magisterska, nosząca tytuł „Udział Stanisława Leszczyńskiego w formowaniu postaw ideowych polskiego Oświecenia”, była zrealizowana pod kierunkiem Tadeusza Mikulskiego i stworzyła solidne podstawy dla jego przyszłej kariery naukowej.

W latach 1955-1960 pracował jako nauczyciel w IV Liceum Ogólnokształcącym w Gdyni. Równocześnie kontynuował pracę na uczelni, gdzie zyskał status stałego pracownika w 1960 roku, zostając starszym asystentem. W swoich wykładach koncentrował się na literaturze staropolskiej oraz oświeceniowej. W ramach życia akademickiego, pełnił także rolę sekretarza komitetu uczelnianego PZPR oraz wchodził w skład senatu uczelni.

Po obronie pracy doktorskiej zatytułowanej „Oratorstwo polityczne na forum Sejmu Czteroletniego. Rekonesans”, której przygotowanie zrealizował pod nadzorem prof. Bronisława Nadolskiego, w czerwcu 1966 roku stał się adiunktem w Katedrze Historii Literatury Polskiej. Po utworzeniu Uniwersytetu Gdańskiego w 1970 roku, dołączył do Zakładu Historii Literatury Polskiej.

Jego badania często obejmowały nie tylko klasyczną analizę filologiczną, ale również szerszą perspektywę, uwzględniającą takie aspekty jak gest, modulacja oraz reakcje słuchaczy. W recenzji, Mieczysław Klimowicz podkreślił pionierski charakter badań Krakowskiego, publikowanych w „Pamiętniku Literackim”.

Nieprzypadkowo wiele prac Krakowskiego znalazło się w „Gdańskich Zeszytach Humanistycznych”, gdzie opublikował artykuł „Z badań nad oratorstwem Sejmu Czteroletniego”. Zmieniona wersja jego rozprawy ukazała się w 1968 roku, nakładem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. W swoim dorobku miał również znaczący wkład do Polskiego Słownika Biograficznego, w tym biografie postaci związanych z polskim Oświeceniem.

Jego badania nad działalnością oratorską Juliana Ursyna Niemcewicza miały go zaprowadzić do habilitacji. Niestety, przedłużający się proces nominacji na docenta, wsparty przez pozytywne recenzje uznawanych autorytetów, w tym Emanuela Rostworowskiego, zakończył tragicznie jego śmierć 30 grudnia 1971 roku.

W życiu osobistym był żonaty z Gabrielą z Jerzykiewiczów, nauczycielką, z którą miał dwoje dzieci. Jego wpływ na rozwój polskiej kultury i edukacji pozostaje niezatarte, a wniesiony przez niego wkład w badania literackie i oratorstwo oświeceniowe jest nadal ceniony przez współczesnych badaczy.