Włodzimierz Brzeziński

---

Życiorys

Dzieciństwo i edukacja

Włodzimierz Brzeziński przyszedł na świat w Bydgoszczy 11 maja 1929 roku jako drugie dziecko Julianny, z domu Jasińskiej, i Franciszka Brzezińskich. W rodzinie miał starszą siostrę Bogumiłę. Jego ojciec, będący pracownikiem bankowym, pełnił funkcję naczelnika Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a także był zarówno zawodnikiem, jak i trenerem.

Już w młodym wieku Włodzimierz doświadczył dramatu, gdy jego matka zmarła na skutek choroby nowotworowej, co głęboko wpisało się w jego wspomnienia, mimo że wówczas miał jedynie rok. Po tragicznej stracie dzieci znalazły się pod opieką ich 33-letniego ojca, który starał się zapewnić im opiekę, zabierając na treningi, obozy i zawody sportowe. Koledzy z kolei nadali mu zaszczytny pseudonim „Tata”, co utożsamiało go z rolą pełnioną przez ojca.

Początek edukacji Włodzimierza przypadł na wrzesień 1936 roku, gdy rozpoczął naukę w Siedmioklasowej Publicznej Szkole Powszechnej im. Tadeusza Kościuszki. W momencie wybuchu II wojny światowej w 1939 roku miał zasiąść w ławach czwartej klasy. Po wojnie, będąc już 17-latkiem, zakończył podstawową edukację w przyspieszonym trybie w 1946 roku i zapisał się do bydgoskiego Liceum Pedagogicznego. W szkole szczególnie interesował się przedmiotami związanymi z „ćwiczeniami cielesnymi”, „śpiewem wspólnym” oraz „grą instrumentalną na fortepianie”. W 1950 roku, przystępując do matury, miał za sobą grę na fortepianie, akordeonie i gitarze. Mimo planów podjęcia studiów na AWF w Warszawie, napotkał przeszkodę w postaci braku rekomendacji szkolnej organizacji ZMP, co zmusiło go do pracy na Ziemiach Odzyskanych w województwie szczecińskim.

Praca zawodowa

Włodzimierz Brzeziński rozpoczął swoją karierę zawodową w edukacji, pracując w szkołach i placówkach szczecińskiego kuratorium oświaty, gdzie swoje umiejętności rozwijał w kolejnych latach:

• 1950–1953 – Nowogard,
• 1953–1974 (z przerwami) – polickie ośrodki opiekuńczo-wychowawcze i szkoły,
• 1974–1978 – Podgrodzie (Nowe Warpno).

Później, w latach 1978–1994, był wykładowcą na szczecińskiej WSP oraz Uniwersytecie Szczecińskim, wciąż angażując się w życie szkoły po przejściu na emeryturę. Zmarł niespodziewanie w Czaplinku na Pojezierzu Drawskim, gdzie brał udział w obozie studentów Instytutu Kultury Fizycznej US.

Nowogard

W roku szkolnym 1950/1951 Włodzimierz objął stanowisko nauczyciela wychowania fizycznego oraz muzyki w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Nowogardzie. Aktywnie organizował uczniowskie zespoły muzyczne, które brały udział w wieczornicach oraz akademiach. Również zakończył kursy, które pozwoliły mu uzyskać kwalifikacje sędziego sportowego w dziedzinie gimnastyki i lekkoatletyki oraz trenera koszykówki. W 1953 roku na AWF w Warszawie zdał egzamin państwowy, uzyskując tytuł nauczyciela szkół średnich ogólnokształcących oraz dla instytucji kształcenia nauczycieli.

Police

W kwietniu 1953 roku, w trybie nagłym, Włodzimierz przeniesiony został do Polic, gdzie rozpoczął działalność jako organizator sportu w Państwowym Ośrodku Wychowawczym, składającym się z 12 domów dziecka, w których mieszkało ok. 1200 dzieci. W Ośrodku utworzono szkołę podstawową, przedszkole oraz żłobek, a także miejsca rekreacyjne takie jak basen kąpielowy. Otoczenie ośrodka, znajdujące się w pobliżu Puszczy Wkrzańskiej, dawało możliwość spędzania czasu na świeżym powietrzu. Włodzimierz nie tylko szybko nawiązał serdeczny kontakt z dziećmi pozbawionymi domowego ciepła, lecz także uczynił z pomocy dzieciom w trudnych sytuacjach główny cel swojej kariery. Po zakończeniu „akcji greckiej” w 1956 roku, objął stanowisko nauczyciela w Szkole Podstawowej nr 4 oraz rolę kuratoryjnego wizytatora-metodyka w zakresie wychowania fizycznego.

„W szkole była mieszanina dzieci z Polic, Trzeszczyna, Jasienicy oraz Greków. Ta szkoła była tak prężna w swym działaniu, że nie było czasu na nudy. Jak wracało się po lekcjach, jadło obiad, odrabiało lekcje, to zaraz z powrotem leciało się do szkoły, bo tam czekały na nas różne zajęcia: floret, nauka szermierki, treningi lekkoatletyczne, zawody piłki ręcznej, spartakiady organizowane przez Włodzimierza Brzezińskiego i dyrektora szkoły Stanisława Misiaczka. Ciągle coś się działo i to nas integrowało …”

Włodzimierz brał także aktywny udział w społecznej działalności lokalnego środowiska, był jednym z założycieli polickiego Klubu Nauczycielskiego i organizatorem Turniejów Polickich Rodzin. Reżyserował również przedstawienia publicystyczno-teatralne, takie jak „Dziecko oskarża” oraz „Wszyscy jesteśmy sędziami”, które zdobyły popularność dzięki Polskiemu Radiu. Jego wychowankowie z polickich szkół zdobywali liczne nagrody sportowe i brał też pod opiekę dziecięce i młodzieżowe zespoły artystyczne. Rozpoczął także własne kształcenie zawodowe – w 1967 roku uzyskał tytuł magistra na AWF na podstawie pracy dotyczącej wychowania dzieci i młodzieży pozbawionej rodziny.

Podgrodzie

W latach 1974–1978 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. pedagogicznych w Państwowym Zespole Domów Młodzieżowych w Podgrodziu, gdzie umieszczano dzieci z rodzin dysfunkcyjnych w wieku od 3 do 18 lat. Placówki te starały się stworzyć warunki sprzyjające integracji społecznej, co miało na celu budowanie wzajemnego zaufania pomiędzy wychowawcami i wychowankami. Włodzimierz Brzeziński wykorzystał sport i turystykę jako narzędzia, które mogły wpłynąć na proces resocjalizacji. W jego pracy badawczej ukazano rolę wychowania fizycznego, sportu oraz turystyki w życiu dzieci i młodzieży pozbawionej rodziny. Równocześnie ukończył studia doktoranckie w 1977 roku).

Szczecińskie uczelnie

W 1978 roku Włodzimierz podjął pracę na stanowisku adiunkta w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Szczecinie, gdzie do 1984 roku pełnił funkcję prodziekana. Po powołaniu Uniwersytetu Szczecińskiego w 1985 roku, przeszedł do pracy w Instytucie Kultury Fizycznej, gdzie prowadził wykłady z zakresu „Wychowania fizycznego specjalnego”. Jako wykładowca wypromował kilkudziesięciu magistrów wychowania fizycznego, a także pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu oraz kierował Studium Podyplomowym Wychowania Fizycznego. Mimo jednomyślnej decyzji Rady Wydziału Wychowania Fizycznego, która złożyła wniosek o nadanie mu tytułu docenta, zmiany w przepisach uniemożliwiły mu objęcie tego stanowiska. Dodatkowo, pragnął przeprowadzić badania na temat rekreacji fizycznej jako sposobie przeciwdziałania niedostosowaniu społecznemu wśród osób odbywających kary pozbawienia wolności, jednak nie udało mu się wdrożyć opracowanego programu badawczego z powodu napotkanych trudności.

Działalność społeczna

Aktywność Włodzimierza Brzezińskiego w sferze społecznej stanowiła istotny element jego życia, odzwierciedlając jego zaangażowanie od czasów młodzieńczych aż do emerytury, która rozpoczęła się po 1994 roku.

Już wcześniej, podczas pełnienia funkcji radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie, jego działania były widoczne oraz miały znaczący wpływ na lokalną społeczność.

Brzeziński z pasją promował ruch olimpijski oraz jego ideę, dołączając do grona założycieli Szczecińskiego Klubu Olimpijczyka. Od 1980 roku, przez wiele lat pełnił funkcję wiceprezesa, a jego zaangażowanie w organizowanie wydarzeń, takich jak inauguracja Centralnych Dni Olimpijczyka w Szczecinie w 1984 roku, wyraźnie pokazało jego oddanie tej sprawie.

Jako mentor i opiekun naukowy wspierał paralimpijczyków studiujących na Uniwersytecie Szczecińskim. Był aktywnie zaangażowany w działalność Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Kalekich w Policach, który został otwarty w 1959 roku. Ośrodek ten, który od 1975 roku był prowadzony przez Edwarda Jędrucha – pioniera rehabilitacji w regionie – zyskał wizjonerskie wsparcie Brzezińskiego, wspomaganego przez profesora Tomasza Żuka.

Oprócz tego, współpracował z lokalnymi domami dziecka oraz Ośrodkiem Opiekuńczym dla Dzieci i Młodzieży w Szczecinie, a także innymi instytucjami, które na co dzień zajmowały się pomocą dzieciom i młodzieży.

Brzeziński brał czynny udział w studenckich obozach sportowych, gdzie miał okazję kierować przygotowaniami programów artystycznych, które nie tylko zafascynowały uczestników, ale także zachwycały wysokim poziomem wykonania i profesjonalną reżyserią.

Publikacje

Autor dokonał znaczącego wkładu w literaturę dotyczącą wychowania fizycznego, z perspektywą pedagogiczną, poprzez publikowanie licznych prac od 1956 roku. Jego pisma, głównie zamieszczane w czasopismach edukacyjnych, koncentrują się na różnych aspektach praktycznego prowadzenia lekcji wychowania fizycznego, podkreślając jego związek z ogólnym procesem wychowawczym oraz kwestiami kulturowymi w środowisku nauczycielskim.

W sumie napisał 56 prac dotyczących wychowania fizycznego dzieci wymagających szczególnej troski. Jego osiągnięcia obejmują między innymi następujące publikacje:

• Zainteresowanie wychowaniem fizycznym, sportem i turystyką dzieci i młodzieży specjalnej troski,
• Wychowanie fizyczne specjalne, cz. 1–3, 1990–1991 (cz. 3 współautorstwa z Edwardem Jędruchem),
• cz. 1 – Resocjalizacja dzieci i młodzieży niedostosowanej społecznie, ISBN 83-87341-78-9,
• cz. 2 – Rewalidacja dzieci i młodzieży upośledzonej umysłowo, ISBN 83-7241-003-8,
• cz. 3 – Rewalidacja dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, ISBN 83-7241-004-6,
• Rozmyślania o wychowaniu fizycznym, 1999, ISBN 83-7241-009-7.

W swoich książkach autor zawarł także obserwacje oraz przemyślenia, które odnosiły się do jego okresu pracy w Policach:

• Dzieci z Puszczy Wkrzańskiej, 2001, ISBN 83-86627-26-3, ISBN 978-83-86627-26-4,
• Byłem Grekiem. Wspomnienia wychowawcy dzieci greckich i macedońskich, Police 1953–1963, 2000, ISBN 83-86627-51-4, ISBN 978-83-86627-51-6,
• Laur olimpijski z Puszczy Wkrzańskiej, 2004 (współautorstwa z E. Jędruchem i J. Chmielewskim), ISBN 83-916431-0-7, ISBN 978-83-916431-0-5.

Wyróżnienie i wspomnienia

Włodzimierz Brzeziński był osobą, która zdobyła liczne wyróżnienia oraz nagrody przez całe swoje życie zawodowe. Jego osiągnięcia w dziedzinie oświaty i sportu były szeroko doceniane, co znajduje odzwierciedlenie w przyznawanych mu odznaczeniach.

• 1975 – nagroda I stopnia Ministra Oświaty i Wychowania,
• 1984 – honorowa Złota Odznaka za działalność na rzecz ruchu olimpijskiego od Polskiego Komitetu Olimpijskiego; specjalne pisemne podziękowanie Wojewody Szczecińskiego za wzorową organizację inauguracji Centralnych Dni Olimpijczyka (Szczecin),
• 1997 – „Brzdąc” odznaka przyznawana przez szczecińską kapitułę dziecięcą.

Marek Łyskawa, który miał zaszczyt współpracować z Brzezińskim w Uniwersytecie Szczecińskim, w swoim wspomnieniu, opublikowanym w uniwersyteckich Zeszytach Naukowych, sformułował wypowiedź, która najlepiej oddaje nie tylko osiągnięcia Włodzimierza, ale też jego osobowość:

Włodzimierz Brzeziński był kawalerem szeregu odznaczeń i laureatem wielu nagród. Wszystko to jednak zeszło na dalszy plan wobec słów burmistrza Polic, rozpoczynającego przemówienie pożegnalne nad Jego trumną: „Chowamy dzisiaj człowieka niezwykłego …”

W ciągu dziesięciu lat od momentu tego pożegnania, Zbigniew „Bitels” Włodarczyk, podczas wywiadu zatytułowanego Najlepsze lata dzieciństwa – wiadomo, w Policach…, w sposób emocjonalny wspomniał o Włodzimierzu:

Wdzięczny jestem panu Włodzimierzowi Brzezińskiemu, który zaszczepiał w nas zainteresowanie muzyką i sportem. To był złoty człowiek.

Życie rodzinne

Włodzimierz Brzeziński zawarł związek małżeński w 1956 roku z nauczycielką, która pracowała w polickim Państwowym Ośrodku Wychowawczym. Wspólnie z Haliną Brzezińską tworzyli trwałą rodzinę aż do jego śmierci. Para doczekała się dwóch synów: Andrzeja oraz Marka.

---

Oceń: Włodzimierz Brzeziński

---