Radosław Sikorski

---

Życiorys

Wykształcenie

Radosław Sikorski w marcu 1981 roku, w I Liceum Ogólnokształcącym w Bydgoszczy, pełnił ważną rolę jako przewodniczący komitetu strajkowego uczniów, co było bezpośrednią reakcją na wydarzenia bydgoskie. Po zakończeniu tego etapu edukacji, w czerwcu tego samego roku udał się do Wielkiej Brytanii, aby podjąć naukę języka angielskiego. Gdy w Polsce ogłoszono stan wojenny, Sikorski zwrócił się z prośbą o azyl polityczny, który otrzymał w 1982 roku.

W Anglii zapisał się na studia w Pembroke College Uniwersytetu Oksfordzkiego. Jako student został członkiem prestiżowego Klubu Bullingdona. Po ukończeniu trzyletnich studiów uzyskał tytuł Bachelor of Arts, specjalizując się w polityce, filozofii i ekonomii (PPE). W związku z tym praktyka uniwersytetu przyznała mu także dyplom Master of Arts, na jego wyraźne żądanie. Uzupełniając edukację, w 1999 roku ukończył Wyższy Kurs Obronny na Wydziale Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Obrony Narodowej w Warszawie.

Działalność zawodowa i społeczna

Swoją karierę zawodową Sikorski rozpoczął w latach 1986–1989, kiedy to działał jako dziennikarz-freelancer dla różnych czasopism brytyjskich, w tym „The Spectator” i „The Observer”. W 1986 roku, podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie, postanowił udać się do tego kraju. Przemawiając o swoich motywach, twierdził, że chciał dołączyć do mudżahedinów. Jako korespondent wojenny związany z „The Sunday Telegraph”, relacjonował wydarzenia, takie jak odpalenie rakiet Stinger przez afgańskich bojowników, co świadczyło o wsparciu USA dla Afganistanów.

W 1987 roku odbył podróż do Heratu, podczas której udało mu się uchwycić w kadrze z tragiczną sytuacją rodziny afgańskiej ofiary bombardowania, za co nagrodzono go prestiżową nagrodą World Press Photo w kategorii zdjęć reporterskich. W 1989 roku nawiązał współpracę z amerykańskim magazynem „National Review”, gdzie pisał o konfliktach z różnych ognisk zapalnych, takich jak Afganistan czy Angola. W 1990–1991 pełnił funkcję warszawskiego korespondenta „The Sunday Telegraph”. Sikorski był też doradcą magnata prasowego Ruporta Murdocha oraz zaangażowanym autorem książek, takich jak „Prochy Świętych” dotycząca wojny w Afganistanie oraz „The Polish House – an Intimate History of Poland”, a jego teksty ukazywały się w takich tytule jak „Rzeczpospolita” i „The Wall Street Journal”. Jako ekspert z zakresu polityki międzynarodowej występował w różnych kanałach telewizyjnych, a jego program „Wywiad Miesiąca” w TVP gościł wiele znanych osobistości, w tym Margaret Thatcher oraz Henry’ego Kissingera.

Radosław Sikorski czynnie uczestniczył w zakładaniu Związku Wyzwolenia Narodowego oraz był członkiem Polskiej Rady Biznesu, a także rady Klubu Atlantyckiego i Nagrody im. Jana Karskiego. W latach 2002–2005 działał jako członek i lider myśli liberalnej w American Enterprise Institute (AEI) w Waszyngtonie, prowadząc projekty analityczne oraz organizując międzynarodowe konferencje.

W 2015 roku, po odejściu z parlamentu, uzyskał tytuł senior fellow w Centre for European Studies na Uniwersytecie Harvarda, a także objął funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Bydgoskiego Parku Techniczno-Technologicznego, z zobowiązaniem do przeznaczania wynagrodzenia na cele społeczne. Sikorski stał się także distinguished statesman w Brzezinski Institute on Geostrategy oraz zasiadał w Komitecie Sterującym Grupy Bilderberg.

Działalność polityczna w III RP

Lata 1992–2001

W 1992 roku zasiadł w rządzie Jana Olszewskiego jako wiceminister obrony narodowej, angażując się w szybkie dążenie Polski do integracji z NATO. Związał się z Ruchem Odbudowy Polski zorganizowanym przez Olszewskiego. W latach 1992–1995 Wojskowe Służby Informacyjne obserwowały Sikorskiego, a akcja nosiła kryptonim „Szpak”. Materiały związane z tą inwigilacją zostały odtajnione w 2006 roku przez samego Sikorskiego. W 1997 roku bez powodzenia startował w wyborach do Sejmu, jednak po tym czasie odszedł z ROP.

W latach 1998–2001 pełnił stanowisko wiceministra spraw zagranicznych w rządzie Jerzego Buzka, gdzie koncentrował się na budowie relacji z Polonią oraz krajami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. W tym czasie był także przewodniczącym Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie” oraz członkiem prezydium Ruchu Społecznego AWS.

Lata 2005–2014

Radosław Sikorski zdobył mandat senatorski jako kandydat bezpartyjny w wyborach z września 2005 roku z ramienia Komitetu Wyborczego Prawa i Sprawiedliwości, rozpoczynając kadencję 20 października. Jako senator został członkiem komisji spraw zagranicznych. 31 października 2005 roku objął urząd ministra obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a 14 lipca 2006 roku w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Podczas swojej kadencji zrealizował wiele działań, takich jak przeniesienie akt Układu Warszawskiego do Instytutu Pamięci Narodowej oraz ujawnienie sowieckich planów użycia broni nuklearnej przeciwko NATO. W wyniku konfliktu z szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego Antonim Macierewiczem, 5 lutego 2007 roku Sikorski podał się do dymisji, co zostało przyjęte przez premiera Kaczyńskiego.

12 września 2007 roku ogłosił, że wystartuje w wyborach do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej, zdobywając 117 219 głosów i mandat poselski na VI kadencję Sejmu. Złożył przysięgę poselską 6 listopada 2007 roku. 16 listopada tego roku został mianowany Ministra Spraw Zagranicznych w rządzie Donalda Tuska. W grudniu 2007 wstąpił do PO, stając się członkiem zarządu krajowego, a w 2010 roku wybrano go na wiceprzewodniczącego partii. W 2010 roku uczestniczył w partyjnych prawyborach o kandydaturę w wyborach prezydenckich, jednak przegrał z Bronisławem Komorowskim.

W 2011 roku uzyskał mandat poselski, liderując bydgoskiej liście PO, zdobywając 91 720 głosów. Wciąż pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych w drugim rządzie Tuska, a 14 grudnia 2013 ponownie został wybrany wiceprzewodniczącym partii. 22 września 2014 zakończył swoją kadencję na stanowisku ministra.

W zakresie polityki zagranicznej kluczowym tematem dla Sikorskiego było dążenie do integracji z Unią Europejską, z którą współpracował poprzez Trójkąt Weimarski. Za jego kadencji ustanowiono Dzień Służby Zagranicznej, powołano Polski Instytut Dyplomacji oraz Nagrodę Solidarności im. Lecha Wałęsy. Jako minister przyczynił się do utworzenia Polonijnych Rad Konsultacyjnych przy ambasadach, a także był inicjatorem Partnerstwa Wschodniego i pomysłodawcą Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji oraz Nagrody Solidarności.

W sierpniu 2008 roku podpisał umowę o lokalizacji bazy tarczy antyrakietowej w Polsce, wspólnie z Condoleezzą Rice. Dwa lata później, w związku ze zmianą strategii obronnej USA, podpisał aneks do umowy w celu ulokowania rakiet krótszego zasięgu zdolnych do obrony terytorium Polski. W listopadzie 2011 roku, podczas kryzysu finansowego w Europie, wygłosił istotne przemówienie w Berlinie, podkreślając polski punkt widzenia na przyszłość Unii Europejskiej oraz nawołując do większego zaangażowania Niemiec w proces integracji.

W lutym 2014 roku, podczas wydarzeń Euromajdanu, został poproszony przez Catherine Ashton o podjęcie misji dyplomatycznej w Kijowie, gdzie aktywnie uczestniczył w negocjacjach pomiędzy stronami konfliktu. W efekcie, 21 lutego 2014 roku, w obecności Sikorskiego oraz ministra Franka-Waltera Steinmeiera, doszło do podpisania porozumienia, mającego na celu utrzymanie rządów konstytucyjnych na Ukrainie.

W 2014 roku był kandydatem na wysokiego przedstawiciela Unii Europejskiej, ale stanowisko to przypadło Federice Mogherini.

Lata 2014–2019

Po odejściu z rządu został ogłoszony kandydatem na marszałka Sejmu, obejmując urząd 24 września 2014 roku z 233 głosami za. Został uwikłany w aferę podsłuchową, w trakcie której nielegalnie ujawniono prywatne rozmowy, co spowodowało, że ogłosił zamiar rezygnacji z funkcji marszałka. Oficjalnie zrezygnował 23 czerwca 2015 roku i nie wziął udziału w kolejnych wyborach parlamentarnych. W 2015 roku zainicjował komitet wyborczy Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich.

W Sejmie VII kadencji pełnił rolę członka Komisji Obrony Narodowej, a w 2016 roku zrezygnował z funkcji wiceprzewodniczącego PO. Zasiadał w radzie programowej Instytutu Obywatelskiego oraz przewodniczył temu instytutowi. W 2017 roku dołączył do rady doradczej organizowanej w Zjednoczonych Emiratach Arabskich konferencji Sir Bani Yas Forum.

Od 2019

W 2019 roku uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego jako przedstawiciel PO w okręgu kujawsko-pomorskim, zdobywając 129 339 głosów. W Parlamencie Europejskim przyłączył się do grupy Europejskiej Partii Ludowej oraz objął przewodnictwo Delegacji do spraw stosunków ze Stanami Zjednoczonymi, a także został członkiem Komisji Spraw Zagranicznych oraz Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony.

Był wymieniany jako potencjalny kandydat na zastąpienie Małgorzaty Kidawy-Błońskiej po jej wycofaniu się z drugich wyborów prezydenckich w 2020 roku; ostatecznie kandydaturę z ramienia Koalicji Obywatelskiej zgłosił Rafał Trzaskowski.

W kontekście rosyjskiej inwazji w 2022 roku, Sikorski aktywnie angażował się w pomoc dla Ukrainy, organizując konwoje humanitarne i finansując niezbędny sprzęt. 12 grudnia 2023 roku Sejm X kadencji powołał go na stanowisko ministra spraw zagranicznych w trzecim rządzie Donalda Tuska, a kolejnego dnia prezydent RP Andrzej Duda powołał go na to stanowisko. W wyniku tej decyzji wygasł jego mandat eurodeputowanego, którego zastąpił Krzysztof Brejza.

W listopadzie 2024 roku przystąpił do prawyborów Koalicji Obywatelskiej, mających na celu wyłonienie kandydata na prezydenta na nadchodzące wybory, azonban nie zdołał zdobyć wsparcia, przegrawszy z Rafałem Trzaskowskim, ograniczając swoje poparcie do 25,25% głosów.

Wyniki wyborcze

W tej sekcji przedstawione są wyniki wyborcze Radosława Sikorskiego, które pokazują jego aktywność w polskim życiu politycznym na przestrzeni lat.

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1997		Ruch Odbudowy Polski	Sejm III kadencji	nr 6	7027 (1,85%)
2005		Prawo i Sprawiedliwość	Senat VI kadencji	nr 4	76 370 (26,14%)
2007		Platforma Obywatelska	Sejm VI kadencji	nr 4	117 291 (28,00%)
2011			Sejm VII kadencji		91 720 (24,95%)
2019		Koalicja Europejska	Parlament Europejski IX kadencji	nr 2	129 339 (19,49%)

Odznaczenia i wyróżnienia

Radosław Sikorski, uznawany za wybitną postać w świecie polityki i kultury, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami oraz wyróżnieniami, które podkreślają jego zasługi w różnych dziedzinach. Poniżej przedstawiamy listę odznaczeń, które otrzymał:

• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”,
• Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej – 2005, ex officio,
• Odznaka honorowa „Husarz Polski” (nr 33) – 2006,
• Gwiazda Tysiąclecia Litwy – Litwa, 2008,
• Honorary Companion with Breast Star Orderu Narodowego Zasługi – Malta, 2009,
• Order „Za Zasługi” I Stopnia (nr 407) – Ukraina, 2009,
• Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Gwiazdy Polarnej – Szwecja, 2011,
• Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy – Ukraina, 2011,
• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej – Francja, 2012,
• Komandor Orderu Świętego Karola – Monako, 2012,
• Wielki Oficer Orderu Korony – Belgia, 2013,
• Prezydencki Order Zasługi (inne języki) – Gruzja, 2013,
• Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd – Łotwa, 2013,
• Wielki Komandor Orderu Honoru – Grecja, 2014,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi – Węgry, 2014,
• Order Honoru (inne języki) – Mołdawia, 2014,
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy – Estonia, 2014,
• Krzyż Dobrosąsiedztwa – Zjednoczony Gabinet Przejściowy Białorusi, 2024.

Oprócz licznych odznaczeń, Sikorski zdobył również wiele cennych nagród, które odzwierciedlają jego osiągnięcia w dziedzinie mediów oraz literatury. Lista wyróżnień:

• Nagroda World Press Photo w 1988,
• Nagroda Literacka dla Młodych Pisarzy „The Spectator” i „The Sunday Telegraph”,
• „Człowiek Roku 2005” według „Gazety Polskiej” (w 2011 wyróżniony zwrócił nagrodę),
• Wiktor 2006 w kategorii Najpopularniejszy polityk,
• Laur Umiejętności i Kompetencji 2009 przyznawany przez Regionalną Izbę Gospodarczą w Katowicach,
• Złota Odznaka nr 1 Związku Polaków na Litwie (2010),
• Zaliczony do grona „Top 100 Global Thinkers 2012” przez magazyn „Foreign Policy” za „mówienie prawdy, nawet gdy nie jest to dyplomatyczne”.

Życie prywatne

Radosław Sikorski jest synem Jana i Teresy Paszkiewicz. Jego dziadek, Kazimierz Paszkiewicz, pełnił funkcję kierownika szkoły w Łochowie.

W latach osiemdziesiątych XX wieku, nawiązał związek z brytyjską aktorką Olivią Williams, który trwał przez kilka lat. W 1992 roku zawarł związek małżeński z Anne Applebaum, amerykańską dziennikarką oraz pisarką. Para doczekała się dwóch synów: Aleksandra i Tadeusza.

Rodzina Sikorskich zamieszkuje w odrestaurowanym dworze z 1860 roku w Chobielinie, który przeszedł gruntowną renowację w latach 1989–1999.

Od połowy lat osiemdziesiątych miał także obywatelstwo brytyjskie, z którego zrzekł się w 2006 roku.

Publikacje

Radosław Sikorski to postać o bogatym dorobku literackim, który obejmuje szereg publikacji koncentrujących się na ważnych aspektach polityki oraz historii. Oto jego najważniejsze dzieła, w kolejności chronologicznej:

• – Moscow’s Afghan war. Soviet motives and western interests, 1987,
• – Prochy Świętych – Podróż do Heratu w czas wojny, 1995,
• – Full circle. A homecoming to free Poland, 1997,
• – The Polish House. An Intimate History of Poland, 1998,
• – Strefa zdekomunizowana, 2007 (wywiad rzeka przeprowadzony przez Łukasza Warzechę),
• – Polska może być lepsza. Kulisy polskiej dyplomacji, 2018,
• – W okopie, w redakcji, w ministerstwie, 2022,
• – Polska. Stan państwa, 2022.

Każda z tych publikacji wnosi coś istotnego do dyskusji na temat sytuacji politycznej i społecznej w Polsce oraz na świecie.

---

Oceń: Radosław Sikorski

---