Kazimierz Starkowski

---

Życiorys

Kazimierz Starkowski, urodzony w rodzinieJózefa (1856–1932), tytularnego generała brygady Wojska Polskiego, oraz Marii z Pohlów, to postać o bogatej biografii. Ukończył Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Jego przygoda z tenisem zaczęła się 29 czerwca 1914 roku podczas III Międzynarodowego Turnieju Tenisowego w Krakowie, gdzie po raz pierwszy polscy zawodnicy z różnych zaborów mieli okazję wspólnie rywalizować. Zaledwie kilka tygodni później, 7 sierpnia 1914, po zdaniu matury został wcielony do armii niemieckiej.

W okresie od listopada 1914 do stycznia 1919 brał udział w walkach na froncie wschodnim. Po powrocie do Poznania w lutym 1919, związał swoją przyszłość z armią polską, gdzie służył do demobilizacji, która miała miejsce 6 lutego 1922. W tym czasie aktywnie uczestniczył w powstaniu wielkopolskim w 1 Batalionie Telegraficznym, walcząc o niepodległość kraju.

Od 30 kwietnia 1919 rozpoczął studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1920, jako żołnierz 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty, stawił czoła wyzwaniom wojny polsko-bolszewickiej, a ostatecznie przeszedł do rezerwy w stopniu porucznika. W 1934 roku był przypisany w rezerwie do 7 Batalionu Telegraficznego w Poznaniu.

Po zakończeniu studiów w wiosną 1923 oraz odbyciu aplikacji Kazimierz rozpoczął praktykę adwokacką w Sądzie Okręgowym w Poznaniu. Był też uznawanym tenisistą, reprezentującym AZS Poznań. W latach 20. XX wieku, stanął na czołowej pozycji w Wielkopolsce. W 1924 roku zdobył tytuł akademickiego wicemistrza świata w grze podwójnej. Zaangażował się także w działania na rzecz sportu jako działacz Polskiego Związku Lawn-Tenisowego. Pełnił funkcję prezesa AZS Poznań w latach 1920–1921 oraz w latach 1921–1929 zasiadał w Zarządzie Głównym Polskiego Związku Lawn-Tenisowego (w tym także jako skarbnik i wiceprezes). Publikował swoje prace dotyczące tenisa w „Przeglądzie Sportowym” oraz „Sporcie Polskim”. Wraz z Zdzisławem Szulcem współtworzył „Podręcznik gry lawn-tenisowej”, wydany w 1925 roku.

W 1925 roku uruchomił swoją kancelarię adwokacką w Poznaniu, a w latach 1934–1937 był członkiem sądu dyscyplinarnego miejscowej Izby Adwokackiej. Po wybuchu II wojny światowej, 15 sierpnia 1939 roku, został zmobilizowany i walczył w kampanii wrześniowej. Po jej zakończeniu, wziął do niewoli radzieckiej i trafił do obozów w Szepietówce i Starobielsku. Z obozu przekazał do rodziny dwie kartki pocztowe, datowane na 30 listopada oraz 9 grudnia 1939 roku.

W maju 1940 roku, siostra Kazimierza, Wanda Starkowska, odebrała z Niemieckiego Czerwonego Krzyża informację o miejscu internowania brata, który przebywał w obozie starobielskim. Niestety, w kwietniu lub maju 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało spoczęło w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku miejsce to stało się oficjalnym Cmentarzem Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Kazimierz Starkowski figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod numerem 3044. Jego wojskowy numer identyfikacyjny został odnaleziony podczas ekshumacji w 1995 roku w Piatichatkach.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku, minister obrony narodowej Aleksander Szczygło podjął ważną decyzję, mianując Kazimierza Starkowskiego pośmiertnie na stopień kapitana. Decyzja ta, oznaczona numerem 439/MON, została ogłoszona publicznie 9 listopada 2007 w Warszawie. Uroczystość miała miejsce w kontekście wydarzenia pod nazwą „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”, co podkreśla znaczenie tej chwili dla upamiętnienia bohaterów.

---

Oceń: Kazimierz Starkowski

---