Tadeusz Maliszewski

Po zakończeniu II wojny światowej, Tadeusz osiedlił się z rodzicami w Jeleniej Górze, gdzie grał w drużynie Elektryka. Jego kariera nabrała tempa w 1947 roku, kiedy to dołączył do zespołu AZS Wrocław. W barwach tej drużyny odniósł liczne sukcesy, zdobywając mistrzostwo Polski w 1948 i 1950 roku, a także wicemistrzostwo w 1949 roku.

Później Tadeusz Maliszewski przyjął rolę grającego trenera Gwardii Wrocław, prowadząc zespół do wicemistrzostwa Polski w 1952 oraz brązowego medalu w 1953 roku. W kolejnych latach, już tylko jako trener, zdobył dwa kolejne tytuły wicemistrza Polski (1954, 1955) oraz brąz w 1956 roku. Jego talent ujawnił się również w pracy z kobietami, prowadząc żeńską drużynę Gwardii Wrocław.

W latach 1949–1951 Tadeusz Maliszewski zasilił reprezentację narodową, występując 22 razy. Jego debiut miał miejsce 28 czerwca 1949 roku w towarzyskim meczu z Rumunią. Miał okazję uczestniczyć w I mistrzostwach świata w 1949 roku, gdzie zespół zajął 5. miejsce, oraz w akademickich mistrzostwach świata w 1951 roku, będąc to jego ostatnim występem w biało-czerwonych barwach - 15 sierpnia 1949 roku, niewątpliwie pozostawił niezatarte ślady w polskim sporcie.

W 1963 roku ukończył studia z zakresu ekonomii i podjął pracę w wrocławskim Poltegorze. Niestety, jego życie zawodowe zostało przerwane w 1970 roku, gdy doznał udaru mózgu, który uniemożliwił mu dalszą pracę. Warto również zaznaczyć, że Tadeusz Maliszewski miał brata, którym był reprezentacyjny siatkarz Witold Maliszewski, co tylko potwierdza sportowe tradycje rodziny Maliszewskich.