Przemysław Warmiński

---

Życiorys

Przemysław Warmiński urodził się w rodzinie o silnych tradycjach społecznych. Był synem Emila Józefa, znanego lekarza oraz aktywnego działacza narodowego w Bydgoszczy, a jego matka, Halina z Mayów, również angażowała się w działalność społeczną. Ciekawe, że jego rodzinne korzenie sięgały wkładu w lokalną społeczność, co w dużym stopniu kształtowało jego późniejsze życiowe wybory. Poza siostrą Sławutą, zamężną Zoll, miał także rodzeństwo przyrodnie, do którego należeli Jadwiga, kurier organizacji „Ojczyzna”, i Andrzej, co dodatkowo wzbogacało jego dzieciństwo.

Wykształcenie, działalność społeczna i zawodowa

Przemysław kształcił się w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które charakteryzowało się głębokim naciskiem na naukę języków klasycznych. Zdobywał tam wiedzę z zakresu łaciny i greki, co znacznie wpłynęło na jego dalsze kształcenie. Ukończenie szkoły w maju 1926 otworzyło przed nim drzwi do studiów na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. W marcu 1927 zaangażował się w działalność Bratniej Pomocy, a jego studentzkie życie było związane z Korporacją Akademicką „Helionia” oraz KA „Baltia”. Zasłynął jako aktywny członek w Kole Ekonomistów i Prawników.

Warmiński otrzymał dyplom magistra prawa 8 lipca 1931 roku, a następnie spędził 15 miesięcy w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7A w Jarocinie, co wzmocniło jego militarny i zawodowy profil. Pracował w Zachodnio-Polskim Towarzystwie Kredytowym oraz odbył praktykę adwokacką u Leonarda Wlazły i Jana Kulerskiego w Toruniu. Przed wybuchem II wojny światowej był również aplikantem adwokackim w Poznaniu.

Aktywność sportowa

W 1924 roku, będąc jeszcze uczniem, Przemysław dołączył do OŚ AZS Poznań w sekcji tenisowej, co otworzyło mu drzwi do sukcesów sportowych. W 1926 zdobył III miejsce podczas mistrzostw Polski we Lwowie, przegrywając w półfinale z Stanisławem Czetwertyńskim. Jego umiejętności zostały docenione, ponieważ pod koniec 1927 roku miał reprezentować Polskę w rywalizacji o Puchar Davisa, będąc wielokrotnym mistrzem Poznania oraz Wielkopolski.

Tytuły mistrza Polski zdobył w deblu w 1932 roku z Ignacym Tłoczyńskim oraz w mikście z Jadwigą Jędrzejowską w 1930. Mimo że jego kariera w Pucharze Davisa nie przyniosła oczekiwanych sukcesów, jego talent w tenisie był zauważany przez wielu. Przemysław był także aktywny w hokeju na lodzie; zainicjował powstanie Okręgowej Komisji Międzyklubowej Hokeja na Lodzie i uczestniczył w ligowych rozgrywkach, zdobywając mistrzostwo Polski w 1934 roku, a równocześnie pełnił funkcję trenera reprezentacji narodowej w hokeju.

Działalność polityczna

W 1927 roku związał się z Związkiem Akademickim Młodzież Wszechpolska, a jego zaangażowanie polityczne zaczęło nabierać tempa, gdy w grudniu 1928 roku wziął udział w IV Kongresie Młodzieży Wszechpolskiej. W 1930 roku stał na czele poznańskiej Młodzieży Wszechpolskiej jako prezes, co dowodzi jego rosnącego wpływu w akcji narodowej. Przeróżne zjazdy, konferencje i aktywności organizacyjne ukierunkowały jego przyszłe decyzje polityczne i działalność w narodowych strukturach.

Warmiński znalazł się na czołowej pozycji tajnej organizacji „Zet”, gdzie kierował działania narodowców z poznańskich uczelni. Po delegalizacji OWP przystąpił do Obozu Narodowo-Radykalnego, gdzie podjął trudną misję polegającą na wydawaniu ulotek krytykujących rząd. Jego działalność zakończyła się aresztowaniem w 1935 roku, po którym został skazany na 8 lat więzienia w zawieszeniu, jednakże wyrok został umorzony w 1936 roku.

Po zakończeniu kariery sportowej stał się cenionym dziennikarzem, poruszającym tematy polityczne dotyczące Niemiec w latach 1938-1939. Choć działał w ONR, ostrzegał przed wzrastającym zagrożeniem ze strony hitlerowskich Niemiec. Współpracował z wieloma znanymi tytułami prasowymi, stając się jednym z głównych ideologów ONR-ABC.

W dniu 4 września 1939 roku, jako podporucznik, został zmobilizowany do obrony Warszawy, gdzie organizował patrole rozpoznawcze i odniósł znaczące sukcesy w walce z okupantem. Niestety, został ranny i zmarł tego samego dnia, po czym spoczął 30 września w grobowcu „Kuriera Warszawskiego”. Jego ciało ekshumowano 8 września 1948 roku, aby spocząć ostatecznie na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C25-3-19).

---

Oceń: Przemysław Warmiński

---