Medard Gburczyk

W swojej karierze sportowej specjalizował się w rzucie oszczepem i zyskał miano pierwszego po II wojnie światowej mistrza Polski w tej dyscyplinie, zdobywając tytuł z imponującym rezultatem 57,67 metra. Gburczyk to także sześciokrotny brązowy medalista mistrzostw kraju w latach 1936-1939 oraz 1948 i 1950, co świadczy o jego ogromnym talencie i determinacji.

W okresie przedwojennym i tuż po wojnie, Medard Gburczyk był siedmiokrotnym reprezentantem Polski w meczach międzypaństwowych (1937-1939 oraz 1950), co czyni go jednym z czołowych oszczepników tamtych lat. Startując w barwach różnych klubów, takich jak Sokoła Wapno (1935), AZS Poznań (1936), Warszawianka (1937-1939), a po wojnie ZWM Bydgoszcz (1945-1947) oraz warszawskie kluby: Syreny (1948) i Ogniwa (od 1949), Gburczyk stał się rozpoznawalną postacią w środowisku lekkoatletycznym.

Jego rekord życiowy wynosi 62,59 metra, osiągnięty 11 września 1938 roku w Warszawie. Był to także moment, w którym stał się pierwszym po wojnie polskim oszczepnikiem, który przekroczył barierę 60 metrów.

Po jego śmierci Medard Gburczyk został pochowany na Starych Powązkach, w kwaterze 133-6-7, gdzie jego pamięć jest pielęgnowana przez miłośników sportu oraz lokalną społeczność.